Orbitowanie ciał niebieskich - Teoria udokumentowana faktami.

https://www.planet9sarmata.com/

Grawitacja 

Nowe spojrzenie na jedno z najbardziej fundamentalnych zjawisk we Wszechświecie

— Nie wszystko, co wiemy o grawitacji, jest prawdziwe !!!

Grawitacja towarzyszy  człowiekowi nieustannie - w każdej sekundzie jego istnienia. Mimo to geneza tego zjawiska  prezentowana przez wydawnictwa naukowe jest różna i cząstkowa. 

Na przykładzie książki Wydawnictwa Naukowego PWN " Fizyka wokół nas" Paul G. Hewitt, przedstawiam interpretacje  zjawisk fizycznych bezpośrednio związanych z grawitacją i obrotem ciał niebieskich które wymagają korekt w świetle współczesnej wiedzy naukowej i doświadczeń kosmicznych.    

• Teoria grawitacji Newtona opartej na tezie o wzajemnym przyciąganiu się ciał niebieskich. 

• Teoria grawitacji Einsteina - bazującej na tezie o równości masy inercyjnej z masą grawitacyjną.

• Prawa Keplera twierdzącego, że każda planeta porusza się po elipsie, w której jednym z ognisk znajduje się Słońce.

                                                Argumenty przemawiające przeciw w/w teoriom. 

    *Ad. Teorii grawitacji Newtona;  Każde ciało przyciąga każde inne ciało w sposób niezwykle piękny i prosty. Siła przyciągania zależy tylko od masy i odległości. Dokładniej jest ona proporcjonalna do iloczynu mas obu ciał i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi. Proporcjonalność została zastąpiona równością po wprowadzeniu stałej grawitacyjnej "G" i w postaci wzoru F=Gxm1 x m2/d2  przedstawia aktualnie obowiązujące prawo powszechnej grawitacji.

  W niniejszym artykule przedstawiam dowody na to, że grawitacja to nie jest - "przyciąganie istniejące między ciałami posiadającymi masę". Ciała niebieskie nie przyciągają się natomiast pod wpływem energii grawitacyjnej emitowanej przez inne ciała niebieskie zaczynają ważyć - zmieniają ciężar swojej masy w precyzyjnie określony sposób-przedstawiony w dalszej części tego artykułu.

Masa nie posiada ciężaru dopóki nie oddziałuje na nie energia grawitacyjna emitowana przez inne ciała. Ciężar grawitacyjny- ciężar każdej masy nie jest wielkością stałą-  jest parametrem zmiennym - proporcjonalnym do sumarycznej wielkości natężenia energii grawitacyjnej emitowanej  przez inne ciała niebieskie. Energia grawitacyjna maleje w sześcianie odległości a nie w jej kwadracie - uzasadnienie analityczne w dalszej części artykułu. 

 *Ad. Teorii grawitacji Alberta Einsteina. Wprowadzone przez  A. Einsteina do "Ogólnej teorii  względności" pojęcie równości masy inercyjnej z masą grawitacyjna", w żaden sposób nie koresponduje z "prawem i zasadą orbitowania ciał niebieskich" które dowodzą, że nie tylko nie ma równości lecz nawet nie ma stałej proporcji między masą i ciężarem ciał niebieskich. Masa ciała wynikająca z inercji zwanej też bezwładnością jest jedynym miernikiem wielkości masy ciała niezależnie od tego czy znajduje się na Ziemi czy w kosmosie. Masa ciała jest parametrem stałym, natomiast ciężar jest parametrem nabytym i zmiennym proporcjonalnym do sumarycznej wielkości natężenia energii grawitacyjnej oddziałującej na masę. Uzasadnienie analityczne w dalszej części artykułu. 

  *Ad. Prawo Keplera-"każda planeta porusza się po elipsie a Słońce znajduje się w Jednym z jej ognisk". 

To twierdzenie powstało wyłącznie na podstawie zaobserwowanych zmian odległości Ziemi od Słońca bez uwzględnienia faktu zmiany wielkości ciężaru grawitacyjnego planet w wyniku oddziaływania grawitacyjnego innych ciał niebieskich. Zmiana sumarycznej wielkości energii grawitacyjnej oddziałującej na planetę skutkuje jednoczesną zmianą ciężaru grawitacyjnego planety i odległości planety od Słońca -zmianą promienia orbity przy jednoczesnym ciągłym zachowaniu zasad orbitowania planet po orbitach "kołowych o zmiennym promieniu" a nie "eliptycznych"-ponieważ planety Układu Słonecznego orbitują wg praw i zasad orbitowania wokół jednego źródła emitującego energię- wg Słońca. Rozwinięcie zagadnienia w dalszej części artykułu.

W świetle powyższych korekt aktualnie obowiązujących teorii i praw fizyki kosmosu, pojawia się pytanie: czy nie nadszedł czas, by spojrzeć na grawitację z innej perspektywy niż obecnie obowiązująca. Nowa, poniżej prezentowana teoria orbitowania ciał niebieskich wymusza wprowadzenie korekt poglądów i praw dotychczas obowiązujących w astronomii i fizyce, które są absolutnie konieczne w epoce lotów kosmicznych.

Teoria orbitowania ciał niebieskich wg Sarmaty.

Każda masa - każde ciało niebieskie emituje energię grawitacyjną, magnetyczną i inne w ściśle określonej proporcji do  swojej masy. Natężenie energii rozprzestrzenia się promieniście od środka masy ciała emitującego energię (Słońca, planety) do każdego miejsca w kosmosie.  Wielkość natężenia każdego rodzaju emitowanej energii maleje w trzeciej potędze odległości od środka masy ją emitującej. Dla przykładu wielkość natężenia energii grawitacyjnej i magnetycznej emitowanej przez Słońce i oddziałujące na Ziemię wynosi; NE(s-z)=Ms x G/D3 (s-z). W tej samej proporcji natężenie energii grawitacyjnej i magnetycznej  emitowanej przez Ziemię oddziałuje na Księżyc i na każde inne ciało niebieskie będące w ruchu względem Ziemi i przecinające linie energii grawitacyjnej i magnetycznej emitowanej przez Ziemię. Cechą charakterystyczną energii grawitacyjnej, odróżniającą ją od wszystkich innych energii jest fakt, że masom będącym w ruchu i przecinającym linie natężenia energii grawitacyjnej nadają ciężar - wektor skierowany równolegle do linii natężenia energii grawitacyjnej i o zwrocie ku Słońcu-  ku masie emitującej energię grawitacyjną. Słońce nie przyciąga Ziemi natomiast masa Ziemi w wyniku oddziaływania energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce zyskuje ciężar- wektor ciężaru- skierowanego ku środkowi masy Słońca. W przypadku układu Ziemia- Księżyc występuje pełna analogia do układu Słońce-Ziemia. 

Prawa Fizyki i analiza parametrów orbitowania ciał niebieskich dowodzą, że skoro  oddziaływanie słonecznej energii grawitacyjnej skutkuje nadaniem planetom ciężaru co musi skutkować spadaniem- ruchem planety w kierunku Słońca. Skoro planety nie "spadają ku Słońcu" a orbitują wokół niego więc musi być inna słoneczna energia- siła która temu przeciwdziała. Taki tok rozumowania wskazał mi, że spośród wielu rodzajów energii emitowanych przez Słońce tylko energia magnetyczna jest tą która oddziałując jednocześnie z energią grawitacyjną powoduje orbitalny ruch planet.   

Słoneczna energia magnetyczna oddziałując na planety, powoduje ich ruch orbitalny- nadaje planecie wektor ruchu o kierunku prostopadłym do promieniście rozchodzących się  słonecznych linii  natężenia energii grawitacyjnej i magnetycznej. Oddziaływanie słonecznej energii magnetycznej jest analogiczne do współcześnie odkrytego i praktycznie zastosowanego; siłowego oddziaływania energii magnetycznej na ładunek elektryczny. Cytat z "Fizyki wokół nas" Paul C. Hewitt.

 Zjawisko magnetyzmu jest analogiczne do; siły wywieranej przez pole magnetyczne na poruszający się ładunek elektryczny. Doświadczalnie stwierdzono i praktycznie wykorzystywana jest w elektromagnesach następująco określone zjawisko fizyczne; " Jeśli cząstka obdarzona ładunkiem "g" porusza się z prędkością "v" prostopadle do pola magnetycznego o natężeniu "B" , to doznaje ona siły "F" będącej iloczynem tych trzech wielkości     F=g x v x B . Jeśli cząstka porusza się pod pewnym kątem w stosunku do pola magnetycznego to "v" oznacza tylko składową prędkości prostopadłą do "B". 

Powyżej przedstawiona definicja zjawiska magnetyzmu również potwierdza fakt - podobnie jak niżej przedstawione zjawisko grawitacji, że planety nie przyciągają Słońca (wbrew teorii Newtona o wzajemnym przyciąganiu ciał niebieskich) ponieważ prędkość Słońca względem planet jest zerowa-  V(p-s)=0

Stała proporcja  energii magnetycznej do grawitacyjnej emitowanych przez Słońce i oddziałujących na poszczególne planety proporcjonalnie do ich mas i odległości od Słońca sprawia, że planety orbitują wokół Słońca z zachowaniem stałej proporcji;   W= 2π/T = constans gdzie; W= stała prędkość kątowa planety,  T=stały czas trwania jednego cyklu - jednego obrotu planety wokół Słońca,  π -współczynnik dotyczący wyłącznie orbit kołowych i kształtów kulistych.

                 Oddziaływanie słonecznej energii grawitacyjnej na planety US.

Dla układu ciał niebieskich (Słońce-planeta) ciężar grawitacyjny planety spowodowany oddziaływaniem słonecznej energii grawitacyjnej wynosi;

                                                                       CG(p-S) =mS x G/D3(S-p) x mp = NE(s-p) x mp 

CG(p-S)    - Wielkość ciężaru grawitacyjnego planety, skierowany ku Słońcu, spowodowana oddziaływaniem słonecznej energii                     grawitacyjnej na planetę.

ms         - masa Słońca -kg

D3(p-S)     - trzecia potęga odległości planety od Słońca-ponieważ energia grawitacyjna i magnetyczna wbrew teorii Newtona                         rozprzestrzeniają się od źródła przestrzennie- we wszystkich kierunkach a nie po  płaszczyźnie.

mp         - masa planety-kg

G- stała grawitacyjna =6,67 x 10-11  N m2 /kg 2

  NE(s-p)= ms x G/D3(p-S) - natężenie słonecznej energii grawitacyjnej oddziałującej na planetę.

Dla układu Słońce -planeta (macierz -satelita) wzór nie zawiera funkcji- cos a  ponieważ wektor ciężaru jest zawsze tożsamy z kierunkiem rozchodzenia się promieni energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce- macierz układu. Zwrot wektora ciężaru grawitacyjnego planety zawsze jest skierowany ku Słońcu- ponieważ taki jest kierunek słonecznych linii energii grawitacyjnej oddziałujących na planetę - Ziemię. Oddziaływanie grawitacyjne innych ciał niebieskich (np. innych gwiazd) wyłącznie zmienia (plus, minus) ciężar grawitacyjny planet i jej prędkość orbitowania. Parametry orbitowania planet są pochodną oddziaływania energii grawitacyjnej i magnetycznej emitowanej przez Słońce na sumaryczny- zmieniający się ciężar grawitacyjny planety. To jest powód i przyczyna, że planety mimo ciągłej zmiany prędkości orbitowania i odległości od Słońca, orbitują w stałym cyklu - "T" i ze stałą prędkością kątową - "W" względem Słońca. Słoneczna energia grawitacyjna wraz z nadaniem planecie ciężaru grawitacyjnego sprawia, że na planetę- Ziemię oddziałuje wektor ciężaru - siły dośrodkowej Fd(S-Z) skierowany ku Słońcu, który skutkuje "opadaniem" Ziemi ku Słońcu -zakrzywienie ruchu stycznego spowodowanego oddziaływaniem energii magnetycznej. Konsekwencją oddziaływania na planetę słonecznej energii grawitacyjnej i magnetycznej planeta orbituje wokół Słońca z ściśle określoną  prędkością liniową i kątową. ******

                                                                                       Fd(S-p) = CG(p-S) x W(p-S)  x V(p-S)   

                                   ponieważ               CG(p-S) =ms x G/D3(S-p) x mp = NE(s-p) x mp    

                                       więc                    Fd(S-p) = m(S) x G/D3(S-p) x m(p) x W(p-S)  x V(p-s)

 Fd(S-Z) -Siła dośrodkowa -skierowana ku Słońcu, oddziałująca na planetę -(Ziemię). Siła równa pędowi w ruchu obrotowym ciężaru grawitacyjnego planety w wyniku oddziaływania słonecznej energii grawitacyjnej. Lub - wektor siły równy ciężarowi grawitacyjnemu planety  skierowany ku Słońcu. W żadnym razie  Fd(S-Z) nie można określić  "wzajemnym przyciąganiem"- jak to dotychczas jest czynione i obowiązujące od czasów Newtona. 

Rysunek 1. Siły powodujące orbitowanie ciał niebieskich 

    Oddziaływanie słonecznej energii magnetycznej na planety US.

Energia magnetyczna również -jak energia grawitacyjna, rozprzestrzenia się od środka Słońca promieniście- przestrzennie a nie w płaszczyźnie. Słoneczna energia magnetyczna Em(S-Z) wymusza na planetach (analogia do ładunku elektrycznego w polu magnetycznym) ruch prostopadły do promieniście rozprzestrzeniających się słonecznych linii natężenia energii grawitacyjnej i magnetycznej. Siła oddziaływania słonecznej energii magnetycznej- Em(S-p) równa się i stanowi; siłę styczną- Fs oddziałującej na planetę. Siła styczna- Fs  (podobnie jak siła dośrodkowa- Fd) choć nie są w fizyce dotychczas jednoznacznie zdefiniowane (podobnie jak ruch obrotowy i satelitarny) mimo to fizycznie istnieją, występują i praktycznie są stosowane w elektromagnesach i poduszkowcach. Cechą charakterystyczną  siły stycznej- magnetycznej wywieranej przez pole magnetyczne jest fakt, że kierunek siły stycznej- magnetycznej jest zawsze prostopadły do siły dośrodkowej- grawitacyjnej. Stała i wzajemna prostopadłość siły stycznej z siłą dośrodkową jest charakterystyczna dla ruchu po okręgu. Stała proporcja energii magnetycznej do energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce powoduje stałą proporcję parametrów orbitowania poszczególnych planet -proporcjonalną do ciężaru grawitacyjnego planety i odległości planety od Słońca. Kierunek oddziaływania siły stycznej -Fs spowodowany oddziaływaniem słonecznej energii magnetycznej- jest prostopadły do kierunku siły dośrodkowej- grawitacyjnej, -Fd  spowodowanej oddziaływaniem słonecznej energii grawitacyjnej. 

 Siła magnetyczna  - słoneczna siła styczna - Fs(s-p)  oddziałująca na planetę w kierunku prostopadłym do wektora ciężaru planety a jednocześnie stycznym do orbity planety co sprawia, że siła styczna oddziałuje na planetę jak moment siły to jest; D(p-S) razy większą od siły grawitacyjnej.  

                                                        Fs (s-p)  = Fd(s-p)  X D(p-S)  

Po uwzględnieniu faktu, że   (m(s) x G) / D3(S-p) x m(p) =CG(p) -ciężar grawitacyjny planety oraz faktu, że styczny kierunek orbitowania jest tożsamy z prostopadłym do promienia  orbity kołowej- D(S-p)  więc iloczyn CG(p) x  D(S-p) =MP(p)

(Iloczyn ciężaru grawitacyjnego planety i odległości planety od Słońca  = momentowi pędu planety).   

                                                          Fs (s-p)  = Cg(p) x V(p-s) X W(p-s) X D(p-S)  

    Cg(p)- ciężar grawitacyjny masy planety.     D(p-s)  -odległość planety od Słońca                                                                                                       V(p-s)- prędkość liniowa planety względem Słońca.   W(p-s)- prędkość kątowa planety względem Słońca.                 

Dowodem i efektem stałej proporcji sił; stycznej i dośrodkowej wynikającej ze stałej proporcji wielkości natężenia słonecznej energii grawitacyjnej z magnetyczną  jest stała prędkość kątowa- W(p-s) i stały cykl obrotu planety wokół Słońca-T(p-s).

stąd;           W(p-s) X T(p-s) =2π    W(p-s) = V(p-S) / D(S-p) = constans.          V(p-S) =2πD(S-p) / T(p-s)

  Fs - siła styczna do orbity planety- wektor prędkości orbitowania planet wokół Słońca. Siła styczna Fs powoduje ruch orbitalny satelity ze stałą prędkością kątową i stałym zwrocie a jej wielość jest w stałej proporcji do siły dośrodkowej -proporcji równej iloczynowi odległości planety od Słońca.  Oddziaływanie siły stycznej Fs na planetę skutkuje oddziaływaniem na planetę; momentu pędu planety- MP(p-S)    

                                                                 MP(p-S)  = Fs x D(S-p) = CG(S-p) x V(p-S) x W(p-S) x D(S-p)   

                                                              ponieważ           CG(p-S) =ms x G/D3(S-p) x mp = NE(s-p) x mp    

                                      więc                MP(p-S)  =  Fs x D(S-p)  =Ms x G/D3(S-p) x mp x V(p-S)   x W(p-S)  x D(S-p) 

 MP(p-S) - momentu pędu planety względem Słońca 

Fs -Siła Styczna                               D(S-p) -odległość planety od Słońca. 

 NE(s-p)  = Ms x G/D3(p-S) - natężenie słonecznej energii magnetycznej oddziałującej na planetę.

 mp- masa planety.

 VC) - prędkość liniowa planety względem Słońca. 

W(p-S) - prędkość kątowa planety względem Słońca.     W(p-S) =V(p-S) /D(S-p) = constans.

     Stałe parametry orbitowania planety dowodem na ich orbitowanie wg jednego źródła emitującego energię grawitacyjną i magnetyczną. 

 Stała wielkość W(p-S) -prędkość kątowa orbitowania planet względem Słońca oraz stałość czasu jednego obrotu - cykl "T" są  dowodem na to, że planety orbitują wokół Słońca wg praw i reguł orbitowania po okręgu. Fakt, że najczęściej kształt orbit przypomina przekrój podłużny kurzego jajka, nie jest wynikiem wzajemnego przyciągania się ciał niebieskich- bo ciała niebieskie nie przyciągają się a oddziaływanie grawitacyjne innych ciał (poza macierzą) zmienia wyłącznie i chwilowo tylko ciężar grawitacyjny masy satelity- planety. To jest powód i przyczyna, że wszystkie planety Układu Słonecznego niezależnie od wielkości masy, odległości od Słońca i oddziaływania grawitacyjnego innych ciał niebieskich, orbitują wyłącznie według parametrów wynikających z oddziaływania grawitacyjnego i magnetycznego Słońca na planetę. Uzasadnienie analityczne w dalszej części artykułu.   

.Parametry ; V (p-S)  ,W (p_S)   wskazują i potwierdzają- wbrew prawu Newtona, że w oddziaływaniu grawitacyjno-magnetycznym ciał niebieskich nie występuje zależność zwrotna - planety (mimo posiadania masy) nie oddziałują ani grawitacyjnie ani magnetycznie na Słońce ponieważ prędkość liniowa i kątowa Słońca względem planet jest zerowa -Słońce nie przecina linii energii emitowanych przez planety. Ciężar grawitacyjny planet- CGpl jest parametrem zmiennym ponieważ na każdą planetę oddziałują grawitacyjnie poza Słońcem również inne ciała niebieskie- np. inne gwiazdy. Oddziaływanie grawitacyjne innych (poza Słońcem -macierzą) ciał niebieskich na planety Układu Słonecznego zmieniają sumaryczną wielkość ciężaru grawitacyjnego planety -bez zmiany wielkości jej masy. Zmiana ciężaru grawitacyjnego planety skutkuje proporcjonalną zmianą parametrów jej orbitowania  w zakresie chwilowej zmiany; prędkości liniowej orbitowania-V(p-S)  i  odległości od Słońca- D(p-S) przy zachowaniu stałej proporcji; V/D=W. Prędkość kątowa orbitowania planety-  "W" oraz czas jednego obrotu - cykl "T" są parametrami stałymi.

Orbity planet Układu Słonecznego i ich satelitów -księżyców nie są elipsami ponieważ orbitują według praw orbitowania wokół jednego źródła emitującego energię.  

Setki lat trwający spór o kształt orbit ciał niebieskich nie mógł być rozstrzygnięty bez uwzględnienia n/w faktów. 

Ciała niebieskie nawet tak wielkie jak nasze Słońce nie mają ciężaru -nic nie ważą dopóki nie oddziałuje na nie energia grawitacyjna emitowana przez inne ciała niebieskie.

Ciała niebieskie nie przyciągają się wzajemnie lecz pod wpływem energii grawitacyjnej emitowanej przez inne ciała niebieskie zaczynają ważyć lub zmieniają ciężar swojej masy.

 Każda planeta U.S. orbituje wokół Słońca po indywidualnej orbicie z indywidualną stałą prędkością kątową "W" i indywidualnym stałym cyklem obrotu "T" oraz z indywidualnymi i stałymi średnimi  wielkościami pędu - siły "dośrodkowej" i momentu pędu- siły "stycznej" ponieważ parametry te są wprost proporcjonalne do dwóch indywidualnych wielkości, różnych dla każdej planety; A- średniej odległości planety od Słońca i B- średniej wielkości natężenia słonecznej energii grawitacyjnej i magnetycznej oddziałującej na planetę. Z tego powodu ma miejsce ogólnie znane spostrzeżenie- "planety U.S. im bliżej Słońca tym większą mają; prędkość liniową- V (p-S)   i   prędkość kątową -W (p_S) "   - dzieje się tak; ponieważ im bliżej Słońca tym większe natężenie słonecznej energii grawitacyjnej i magnetycznej oddziałuje na planetę.  tabela nr.2.  

                                                                        Słońce- Ziemia- Księżyc.

                                      Geometria sferyczna układu; Słońce- Ziemia- Księżyc wg Sarmaty. 

                                      Orbita i parametry orbitowania Księżyca bez tajemnic. 

Rysunek Nr. 2

czarne kółko BCus ma być jedno na przecięciu linii S- Z,  pozycja S1 bez zmian , narysować nową linię ciągłą BCus-S1 istniejące 4 czarne kółka zlikwidowa

Cyklicznie zmieniające się terminy zaciemnienia Słońca i Księżyca przyczyną i  dowodem na;

• obrót Słońca wokół BCus w cyklu ~ 18,03 lat, po uśrednionej płaszczyźnie orbitowania wszystkich planet Układu Słonecznego.

• orbitowanie Ziemi wokół Słońca w cyklu 1 roku po ekliptyce- płaszczyźnie współcześnie nachylonej do  płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem ~23,5 stopni.  

• orbitowanie Księżyca wokół środka ciężkości Ziemi po płaszczyźnie przechodzącej przez średnicę Ziemi  i skierowanej ku środkowi  Słońca w stałych cyklach; 1 miesiąca grawitacyjnego Księżyca, 1 miesiąca gwiazdowego względem gwiazd "stałych" i 1 miesiąca synodycznego względem Słońca. 

•  1 miesiąc grawitacyjny Księżyca - trwa dokładnie; 29 dni 12 godzin 44 minuty i 3 sekundy. Jest cyklem precyzyjnie stałym ponieważ Księżyc jest satelitą Ziemi a parametr ten- cykl obrotu podobnie jak prędkość kątowa satelity są parametrami stałymi -proporcjonalnymi do mas obu ciał i  stałej średniej odległości między macierzą a satelitą. Dowód analityczny w dalszej części artykułu. 

• 1 miesiąc synodyczny Księżyca -

• 1 miesiąc gwiazdowy Księżyca -

            Rysunek nr 2 - Układ ciał niebieskich: S-Z-K w czasie zaćmień Słońca.

                          widok; przecięcie ekliptyki z płaszczyzną równikową.

Zaciemnienie Słońca -26 XII 2019 r.    S1 - K1 -Z1                      Z.S -30 IV 2022 r. - S3 -K3 -Z3                      Z.S. całkowite- 8 -IV- 2024r. - S5 -K5- Z5

Zaciemnienie Słońca -21 VI 2020 r.     S'1 - K'1-Z'1                  Z.S. -21 X 2022 r.  - S'3 - K'3 -Z'3                    Z.S. obrączkowe -2 - X - 2024r. = S'5 -K'5 - Z'5

Zaciemnienie Słońca - 14 XII 2020 r.   S''1 -K''1-Z''1

Zaciemnienia Słońca; S2- 2021r.-10 VI i 4 XII oraz  S4 rok 2023-20 IV i 14 X nie wrysowano dla zwiększenia przejrzystości rysunku

W 18,03 letnim cyklu wirowania -krążenia Układu Słonecznego wokół BCus centralnym punktem jest środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego, natomiast w wyniku oddziaływania słonecznej energii grawitacyjnej i magnetycznej każda planeta U.S orbituje wokół środka masy Słońca. - Twierdzenie Sarmaty.

Słońce (S1- S3 -S5, Rys. nr 2) krąży po ekliptyce wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu ~ 18,03 lata.

Ziemia(Z1- Z3- Z5) orbituje wokół Słońca po ekliptyce w cyklu 1 roku zwrotnikowego ( wg punktu Barana - czas średni~ 365,24219 dni)

Księżyc (K1- K3- K5)- orbituje wokół środka Ziemi po płaszczyźnie przechodzącej przez średnicę Ziemi i skierowanej ku Słońcu w cyklu; 

                   a-wg gwiazd stałych w cyklu ~ 27,321661 średniej doby- miesiąc gwiazdowy, 

                  b-miesiąca Księżycowego- między dwiema takimi samymi fazami Księżyca trwa dokładnie; 29 dni 12 godzin 44 minuty i 3 sekundy.

                  c- miesiąc synodyczny **********

Obrączkowe zaciemnienie Słońca- 2. X. 2024r. Księżyc w apogeum DZ-K =406517 km ponieważ w 18,03 letnim cyklu obrotu Układu Słonecznego wokół BCus Ziemia była bliżej Słońca o odległość BCus -S a Księżyc w nowiu z powodu zwiększonego oddziaływania grawitacyjnego Słońca na Księżyc oddalił się od Ziemi - uściślenie zagadnienia w części analitycznej.

Rysunek nr 2 A - Układ ciał niebieskich w czasie zaćmień Słońca - przekrój.

Orbitowanie  Księżyca po płaszczyźnie przechodzącej przez średnicę Ziemi i skierowanej ku Słońcu sprawia, że płaszczyzna orbitowania Księżyca zmienia nachylenie względem płaszczyzny równika niebieskiego i równika Ziemi od O,00 stopni w czasie równonocy - do 23,5 stopni w czasie przesileń. Zaciemnienie Słońca i Księżyca ma miejsce w czasie ich liniowego ustawienia z liniowym ustawieniem Słońca z BCus -środkiem ciężkości Układu Słonecznego.

Czas trwania miesiąca synodycznego jest tak bardzo precyzyjnie dokładny, ponieważ jest wynikiem orbitowania trzech ciał niebieskich znajdujących się w bezpośrednim ciągu dwóch par będących w stałych związkach grawitacyjnych; Ziemi orbitującej wokół Słońca i Księżyca orbitującego wokół Ziemi po płaszczyźnie skierowanej ku Słońcu w wyniku oddziaływania grawitacyjnego Ziemi i  Słońca na Księżyc -Rys. 2 i 2a.

Zaciemnienie Słońca i Księżyca w pozycji Słońca S5-Rys. 2, 2a gdy Słońce w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu wokół BCus znajduje się na równiku niebieskim, może mieć miejsce tylko w miesiącu; marcu i wrześniu, bo tylko w tych miesiącach Księżyc orbitując wokół Ziemi po płaszczyźnie skierowanej ku Słońcu, znajduje się w położeniu liniowym; BCus-Słońce -Ziemia z Księżycem w nowiu lub w pełni.

          Definicja "Sarmaty" zaćmienia Słońca i Księżyca -wersja graficzna.

Rysunek nr. 3  Fazy Księżyca.

Zaciemnienie Słońca i Księżyca ma miejsce w czasie gdy kierunek -linia położenia Słońca względem BCus- (w 18,03 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus) pokryje się jednocześnie z dwoma liniami; linią rocznego cyklu obrotu Ziemi wokół Słońca  z linią miesięcznego cyklu obrotu Księżyca wokół Ziemi- Rys. 2 i 2a.

W terminach występowania zaćmień Słońca i Księżyca występuje analogia do mechanizmu zegarowego budzika; zaciemnienie Słońca (lub Księżyca) ma miejsce - (budzik zadzwoni) gdy wskazówka godzinowa (kierunek  Słońce- Ziemia) obracająca się w cyklu 1-go roku i minutowa (Ziemia -Księżyc) obracająca się w cyklu m-ca synodycznego pokryją się jednocześnie ze wskazówką określającą czas budzenia (kierunek Słońce - BCus) obracająca się w cyklu około 18,03 lata. 

W/w ciąg zjawisk astronomicznych jest procesem  bez uwzględnienia którego niemożliwe jest zasadne i wyczerpujące określenie przyczyn występowania zaćmień Słońca i Księżyca;

Rysunek 3A. Przykładowa zmiana parametrów orbitowania Księżyca spowodowana zmianą sumarycznej wielkości oddziaływania grawitacyjnego Słońca i Ziemi na Księżyc.

ΣNEGK-Sumaryczne natężenie energii grawitacyjnej oddziałującej na Księżyc. Parametr zmienny- ponieważ jest równy sumarycznemu natężeniu energii grawitacyjnej ;  Ziemi "+" lub "-" Słońca, (+,-) inne ciała niebieski.

Rysunek NR 3-Stała prędkość kątowa  W=V/D  orbitowania Księżyca i stały cykl "T" obrotu Księżyca względem Ziemi dowodzi, że Księżyc orbituje inaczej - ani nie według  praw i zasad orbitowania po  orbitach kołowych ani nie po orbitach eliptycznych. Słońce i inne ciała niebieskie (poza macierzą- Ziemią) oddziałujące grawitacyjnie na Księżyc zmieniają wielkość jego ciężaru grawitacyjnego co skutkuje zmianą parametrów orbitowania Księżyca przy zachowaniu stałej proporcji V/D=W i stałości czasu trwania cyklu obrotu- T 

Słońce nie przyciąga ani nie odpycha Księżyca od Ziemi natomiast w wyniku oddziaływania słonecznej energii grawitacyjnej  zmienia się   Cg(K) - ciężar grawitacyjny Księżyca.  Cg(K)=Cg(Z-K) (+ lub -) Cg(s-K)  co powoduje zmianę V(K) i D (K-Z)  z jednoczesnym zachowaniem ich proporcji wynikających z praw orbitowania wokół jednego źródła emitującego energię.                                                   V(K) / D (Z-K)  = π/T (K) = π /2,3606x 106(S)                       V(K) = 2,66034 x 10-6 x D (Z-K)  = constans    

        V(z) / D (Z-S)  = π/T (Z) = π /3,1557 x 107(S)                          V(z) =1,99x 10- 7 x D (Z-S)  = constans 

                       V(K) = 2 π  X D (ZK) /T (K)                  oraz               D(Z-K)=V(K) X T (K) / (2 π)  

 Dla Ziemi T(Z)= 1 rok słoneczny =365,2422 dni =3,1557 x 107(S)     dla Księżyca T(K) =1 m-c gwiazdowy =2,3606 x 106(S) 

π=3,14.. współczynnik określający parametry wyłącznie dla okręgów  i brył o kształcie kulistym - gdy w każdym punkcie krzywizny styczna jest prostopadła do promienia krzywizny. 

Orbitowanie Księżyca wokół Ziemi odbywa się według identycznych praw i zasad jak orbitowanie planet wokół Słońca. Część analityczna oddziaływania 3 ciał niebieskich przedstawiona jest na przykładzie zmian parametrów orbitowania Księżyca ponieważ są one najprecyzyjniej i najobszerniej określone w różnych jego położeniach względem Ziemi i Słońca. Parametry orbitowania Ziemi będą mogły być określone precyzyjniej po określeniu parametrów orbitowania Słońca wokół macierzy; Syriusza- gwiazdy na bazie której przez wieki panowania faraonów, oparty był i bezbłędnie funkcjonował kalendarz egipski.  

Cykl orbitowania Księżyca wokół Ziemi- "T" oraz  prędkość kątowa "W"  orbitowania Księżyca wokół Ziemi są parametrami stałymi- fakty te jak również ich wielkość dowodzi że; Księżyc również orbituje wg praw i zasad orbitowania; według energii grawitacyjno-magnetycznej emitowanej przez jedno ciało niebieskie- Ziemię. Dowodem potwierdzającym nieustanne orbitowanie Księżyca wokół Ziemi według zasad (a nie kształtu orbity) orbitowania po orbicie kołowej jest fakt, że również iloczyn tych wartości ma stałą wartość- T(K-Z) x W(K-Z)= 2π gdzie π określa stały współczynnik dotyczący wyłącznie kół i kształtów kulistych. Oddziaływanie na Księżyc linii natężenia słonecznej energii grawitacyjnej (podobnie jak oddziaływanie grawitacyjne innych ciał niebieskich) zmienia jego ciężar grawitacyjny -CG(K)  nadany przez Ziemię. Proporcjonalnie do zmiany; CG(K)  zmienia się D(Z-K)  i V(K-Z)  z zachowaniem stałej proporcji V(K-Z) / D(Z-K) = W(K-Z) =constans. 

 Większość parametrów charakterystycznych dla  orbitowania Księżyca wskazujące na jego obrót wokół Ziemi wg praw i zasad orbitowania po orbitach  kołowych, natomiast jego ciągła zmiana odległości od środka Ziemi - w czasie ziemskiej doby, miesiąca księżycowego i roku ziemskiego dowodzi, że nie jest to orbita kołowa według praw ziemskiej geometrii. 

W wyniku oddziaływania na Księżyc energii grawitacyjnej innych ciał niebieskich (poza macierzą- Ziemią) np Słońca, sumaryczna wielkość ciężaru grawitacyjnego Księżyca zmienia się. Gdy ciężar grawitacyjny Księżyca rośnie- gdy oddziaływanie innych ciał niebieskich zwiększa oddziaływanie  ziemskiej grawitacji, wówczas maleje D(Z-K) i V(K-Z) z  zachowaniem stałej wielkości - "T"-  cyklu orbitowania Księżyca wokół Ziemi oraz "W" - prędkość kątowa  orbitowania Księżyca wokół Ziemi -Rys. nr 3. 

Orbity ciał niebieskich mają kształt zgodny z prawami fizyki kosmosu w której kanonem jest rozdzielenie pojęcia masy od ciężaru. Ciężar masy podobnie jak temperatura masy jest parametrem nabytym. Na pewno ciężar "określonej masy" nie jest to-cytat z prawa Newtona "siła wzajemnego przyciągania grawitacyjnego" lecz jest efektem "oddziaływanie  energii grawitacyjnej emitowanej przez inne masy na " określone ciało niebieskie" 

Dla zakończenia sporu o kształt orbit planet Układu Słonecznego;  kołowe czy eliptyczne- rozpoczętego przed około 400 laty między Galileuszem a Keplerem i nie rozstrzygniętego do chwili obecnej, proponuję nazwę orbita "grawitacyjno- magnetyczna" lub orbita "kołowa ze zmieniającym się promieniem" ponieważ orbity księżyców, planet i gwiazd nie są elipsami ani kołami wg definicji "ziemskiej" geometrii. Orbity ciał niebieskich- satelitów w cyklu jednego obrotu wokół macierzy z powodu oddziaływania grawitacyjnego ciał niebieskich "drugiej generacji"  mają kształt podobny do obrysu "przekroju podłużnego jajka" obracającego się o 360 stopni w cyklu jednego obrotu. Kształt ten jest zgodny z prawami fizyki nie mającymi zastosowania na Ziemi a wyłącznie w kosmosie. Ciała niebieskie "drugiej generacji" oddziaływania grawitacyjnego; to dla Księżyca jest Słońce a dla Ziemi to; gwiazda wokół której orbituje Słońce - Syriusz wg starożytnych przekazów.

Rysunek nr 4. Przedstawiający i uzasadniający ; ciągłe i jednoczesne oddziaływanie słonecznej energii magnetycznej i grawitacyjnej na Ziemię skutkujące ruchem orbitalnym planet wokół Słońca..

  Δ Ds-z - odcinek określający wielkość zakrzywienia orbity planet -która jest proporcjonalna do:                                                              a -  3 potęgi odległości planety od Słońca.        b- wielkości mas obu ciał (Słońca i Ziemi a nie ich ciężarów grawitacyjnych).

Zakrzywienie orbity to efekt jednoczesnego oddziaływania na planetę słonecznej energii grawitacyjnej i magnetycznej, które w postaci dwóch sił oddziałują na planetę i powodują jej orbitalny obrót wokół Słońca.

 Fd - siła "dośrodkowa" - "grawitacyjna" - oddziałując na planetę skutkuje nadaniem planecie ciężaru grawitacyjnego i w konsekwencji - wektora- siły ciężaru grawitacyjnego skierowanego ku Słońcu- określonego aktualnie w Fizyce mianem- "pędem planety" - P(p-s)

                                                                         Fd= Cg(p) x V(p-s) X W(p-s) =P(p-s)     

Fs -siła "styczna magnetyczna" - wektor słonecznej siły magnetycznej, skierowany prostopadle do siły dośrodkowej Fd i jednocześnie styczny do orbity, spowodowany oddziaływaniem słonecznej energii magnetycznej na będącą w ruchu - "spadającą" planetę ku Słońcu. Oddziaływanie siły stycznej na planetę w odległości D(p-S)  od Słońca odpowiada aktualnemu określeniu w Fizyce- "popędowi planety" które jest tożsame z momentem pędu planety.

                                           MP(p-s) = Fs x D(p-S) = CG(p) x V(p-S) x W(p-S) x D(p-S)  

Na rysunku nr 4, Fs - siłę styczną przedstawiono jako siłę większą od Fd dla zróżnicowania ich fizycznych efektów oddziaływania na planetę. Siła Fd -dośrodkowa jest wprost proporcjonalna do wektora ciężaru grawitacyjnego planety Fd=mp x NEGs skierowana jest od środka planety do środka Słońca. Natomiast siła Fs -prostopadła do promienia orbity, oddziałuje na planetę jak moment siły to jest z większym efektem o iloczyn równy oddaleniu planety od Słońca. Stąd wielkość - efekt oddziaływania siły dośrodkowej- grawitacyjnej każdej planety jest mniejsza od siły stycznej- grawitacyjnej o D(p-S)  razy.    Fs=Fd x D(p-S) .   Łączne oddziaływanie siły stycznej- magnetycznej Fs z siłą dośrodkową - grawitacyjną Fd powoduje orbitalny ruch planet wokół Słońca. Geneza siły dośrodkowej- grawitacyjnej jest różna od siły stycznej -magnetycznej więc z tego powodu nie występuje "ziemskie" pojęcie siły wypadkowej. W Układzie Słonecznym siła styczna -magnetyczna jest zawsze prostopadła do siły dośrodkowej -grawitacyjnej i się nie sumują ponieważ są pochodnymi różnych energii.

Obliczeniowe potwierdzenie powyżej prezentowanej teorii o orbitowaniu ciał niebieskich na przykładzie rzeczywistych parametrów orbitowania Księżyca w czasie zaćmienia Słońca -2.X. 2024r. oraz w czasie zaćmienia Księżyca- 18.IX. 2024r.

Rysunek  nr 5.  Słońce- Ziemia- Księżyc usytuowane w pozycji liniowej zaćmień Słońca i Księżyca w dniach 18 IX i 2X 2024r. W obliczeniach parametrów orbitowania Księżyca  (z powodu braku jednoznacznych danych) nie uwzględniono wpływu zmiany odległości w usytuowaniu Słońca względem BCus. 

Dla przedstawienia analitycznego uzasadnienia prezentowanej teorii orbitowania ciał niebieskich, wybrano ich położenie w terminach zaćmień Słońca i Księżyca. W tym położeniu unika się niedokładności obliczeń spowodowanych brakiem informacji o wartości cos a -wielkości określającej wzajemne położenie dwóch prostych; Księżyc- Ziemia z prostą; Ziemia -Słońce. 

Obliczenie wielkości siły dośrodkowej - Fd(K)- siły oddziaływania grawitacyjnego na Księżyc w położeniu K1  - 18. IX. 2024r. Zaciemnienie Księżyca D (Z-K)=357284 km   V(K)=2 π x D(Z-K) /T(K)       T(K)=2,366  x 106  sek.     -     miesiąc gwiazdowy

  Fd(K)  = Cg(K) x V(K) X W(K)     W(K)=const.=2,66 x10 -6      V(K)  =0, 9482 x103

Cg(K)- sumaryczny ciężar grawitacyjny Księżyca spowodowany oddziaływaniem energii grawitacyjnej emitowanej przez inne ciała niebieskie;                 - przez Ziemię- Cg(K-Z) ,     przez Słońce  Cg(K-S)                                                  Cg(K)= ( Cg(K-Z)  + Cg(K-S) ) x m(K)

Cg(K-Z) =m(K) X NEG (Z-K) =m(K) X m(z) x G/D3(z-K) )=8,7326x10-12             CG(K-S) = mK x NEG (S-K) =mK x (ms x G/D3(S-K) )= 3,9643 x 10-14    

  Cg(K)= ( Cg(K-Z)  + Cg(K-S) ) x m(K) =  (8,7326x10 -12 +  3,9643 x 10 -14) x mK= 8,7722 x10-12 x 7,3477 x 10 22  =6,4455 x 1011 kg.                             

Cg(K)=  CG(K-Z) + CG(K-S) = 8,7722 x10-12 - Plus ponieważ kierunek i zwrot linii słonecznej i ziemskiej energii grawitacyjnej oddziałującej na Księżyc MAJĄ JEDNAKOWY KIERUNEK I ZWROT -rys, nr 4.

NEG (Z-K) > NEG (S-K) ;  o około 218 razy (w czasie zaciemnienia Księżyca- 18 IX 2024r).

Fd(K)  = Cg(K) x V(K) X W(K) =6,4455x 1011 kg x0,9504 x10 3 x 2,66x10 -6 = 1,6295x109  kg.    

Obliczenie wielkości siły stycznej- Fs(K)- (moment pędu ciężaru grawitacyjnego Księżyca)- moment siły oddziałującej na Księżyc w położeniu K3-8.IX.2024r.-Rys. nr.5. 

 Fs(K)   - Siła styczna- "magnetyczna" oddziałująca na Księżyc (dla układu ciał niebieskich Słońce - Ziemia -Księżyc)  - moment pędu orbitowania Księżyca-kierunek orbitowania Księżyca jest prostopadły do linii natężenia energii grawitacyjnej i magnetycznej emitowanych przez Słońce i Ziemię- analogia do oddziaływania sił magnetycznych na ładunek elektryczny. 

                                                        Fs(K)= Fd(K) X D(Z-K)_=CG(K) x W(K)  x V(K) x D(Z-K)   = MP(K_Z)        

                                                       Fs(K=Ms x G/D3(S-p) x mp x V(p-S)   x W(p-S)  x D(S-p) 

Fs(K)  = Cg(K) x V(K) X W(K) X D(Z-K)     W(K)=const.=2,66 x10 -6      V(K) = 0,9503 x103       D(Z-K) = 3,57284x 108 m.

                                           Fs(K)  =Fd(K)  X D(Z-K) = 1,6293x109 (kg)  x 3,57284x 108 (m) =5,8212 x1017 (kgm)

Tabela 1.  Układ:  Ziemia - Księżyc (planeta / satelita) 

Tabela 2. Ciężary grawitacyjne planet US oraz wielkość sił powodujących orbitalny ruch planet

Księżyc    I 7,3477 x 10 22 I  1,496 x1011    I    3,9644 x 1014             

* Ciężar grawitacyjny masy planety-Cg(p) - sumaryczna wielkość wektorowa spowodowana oddziaływaniem na planetę  energii grawitacyjnej Słońca i innych ciał niebieskich.

                                                                                     Cg(p)= m (p) x ΣNEG 

      m (p) - masa planety

      ΣNEG-sumaryczna wektorowa wielkość (z uwzględnieniem zwrotu i kierunku) natężenia energii grawitacyjnej                                   oddziałującej na planetę. 

 *  Orbita planety - Wybór nazwy, kształt orbity- stałe i zmienne parametry orbity

* Siła grawitacyjna - Fd(p-s)- słoneczna siła dośrodkowa oddziałująca na planetę                                                                Fd(p-s)  = Cg(p) x V(p) X W(p)  

                 Cg(p)- ciężar grawitacyjny masy planety.                                                                                                                                                                                 V(p-s)- prędkość liniowa planety względem Słońca.   W(p-s)- prędkość kątowa planety względem Słońca.                            

* Siła magnetyczna - Fm(p-s)  - słoneczna siła styczna oddziałująca na planetę w kierunku prostopadłym do wektora ciężaru planety- stycznym do orbity planety a więc oddziałuje na planetę jak moment siły to jest; D(p-S) razy większą od siły grawitacyjnej.     

          Fs (p-s)  = Fd(p-s)  X D(p-S)                                                                           Fs (p-s)  = Cg(p) x V(p) X W(p) X D(p-S)                                                      

 Cg(p)- ciężar grawitacyjny masy planety.     D(ps)  -odległość planety od Słońca                                                                                                       V(p-s)- prędkość liniowa planety względem Słońca.   W(p-s)- prędkość kątowa planety względem Słońca.                                     

NOWY Rysunek nr. 3.- "dolny" Słońca wiekości jak w rys. górnym  Słńce S1  przesunąć po łuku  w dół tak aby Słońce S1 nie dotykało linii Z1- K1. Słońce S1 po przesunięciu połącz  linią z BCus. Linię Z1-K1 przedłuż aby przecinała  łuk i kończyła się w odległości  średnicy Słońca.. W opisie przy miesiącu synodycznym dopisz około zamiast znaku ~~         

Rysunek nr. 3. dorysować linię przerywaną od S1 do BCus najniżej położone. Rys.  wstawić na wskazane miejsce - Fazy Księżyca.

                        Hasła ujęte w artykule oczekujące na naukową definicję jednostki fizycznej.