I -Cykl Platona- 25800 letni cykl zmian klimatycznych -jest tożsamy z cyklem obrotu Syriusza wraz ze Słońcem wokół gwiazdy z gwiazdozbioru Oriona w epoce budowy piramid; przez Egipcjan zwaną gwiazdą "Sah". Cykl z podziałem na dwie epoki klimatyczne; lodowcową i interglacjalną. Bieżąca epoka interglacjalna trwa od około 5 000 lat.

II -Cykl syriuszowy- 1460 letni cykl zmian klimatycznych -jest tożsamy z cyklem obrotu Słońca wokół Syriusza który skutkuje pełnym obrotem apsydy Ziemi i podziałem na 4 epoki klimatyczne 

III -Średnioterminowy -18 letni cykl zmian klimatyczny z podziałem na dwa okresy 9-cio letnie; okres ocieplenia i ochłodzenia klimatycznego -które są tożsame z cyklicznym wirowaniem Układu Słonecznego wokół BCus - barycentrum  Układu Słonecznego. 

IV - Roczny cykl klimatyczny- jest tożsamy z rocznym cyklem obrotu Ziemi wokół Słońca, spowodowany zmianą kąta padania promieni słonecznych na powierzchnię północnej i południowej półkuli Ziemi. 

V- "Miesięczny- księżycowy" cykl zmian temperatur jest tożsamy z cyklicznym -miesięcznym  obrotem BCzk- środka ciężkości układu Ziemia -Księżyc wokół Słońca, spowodowany naprzemienną zmianą położenia Ziemi (i Księżyca) względem Słońca. 

VI -Dobowy cykl wahania temperatur- tożsamy z wirowaniem Ziemi wokół własnej osi, spowodowany dobową  zmianą kąta padania promieni słonecznych na określonym południku kuli ziemskiej. 

Ad VI- W cyklu dobowym -ze względu na krótki okres jego trwania, można przyjąć, że zmiana kąta padania promieni słonecznych jest spowodowana wyłącznie obrotem kuli ziemskiej wokół własnej osi. Z tego powodu można precyzyjnie określić wpływ zmiany kąta padania promieni słonecznych, na zmianę temperatury na określonej powierzchni Ziemi. Osobiście i praktycznie doświadczają tego zjawiska, obserwatorzy oczekujący na zachód Słońca. Niezależnie czy w górach, czy nad morzem, odczuwalny jest w tym czasie spadek temperatury spowodowany wyłącznie zmniejszającym się kątem padania promieni słonecznych w miejscu w którym znajduje się obserwator. Dobowe wahania temperatur, są w bardzo wysokim procencie złagodzone, dzięki zdolnościom akumulacyjnym ciepła; danego terenu i atmosfery nad tym terenem. Z tego powodu np. w Polsce średnie dobowe wahania temperatur mieszczą się się w granicach 10 stopni C, na pustyni Libijskiej wahania wynoszą 30 st.C a na Księżycu z powodu braku atmosfery i dłuższej doby w dniu księżycowym temperatura wynosi +110 stopni a w nocy minus 180 stopni C.

Ad V "Miesięczny" cykl zmian klimatycznych na Ziemi, jest tożsamy z cyklem obrotu Ziemi i Księżyca wokół wspólnego BCzk. Ziemia i Księżyc są w związku grawitacyjnym dwóch ciał niebieskich, którego środek ciężkości -BCzk w cyklu rocznym orbituje wokół Słońca oraz w cyklu 18,03 lat krąży wokół BCus -wokół środka ciężkości Układu Słonecznego. Parametry wirowania Ziemi i Księżyca wokół BCzk przedstawione są w artykule nr. 1 - " Ziemia- Księżyc Słońce,"). W układzie grawitacyjnym; Ziemia -Księżyc -Słońce, Księżyc cyklicznie zmienia położenie względem Słońca i Ziemi. Z tego powodu wielkość sumarycznego natężenia pola grawitacyjnego we wnętrzu kuli ziemskiej i w jej atmosferze nieustannie się zmienia. Zmienia się w cyklu księżycowym, ponieważ w tym okresie zmienia się sumaryczne natężenie (słonecznej i księżycowej)  energii grawitacyjnej oddziałującej na kulę ziemską; łącznie z jej atmosferą, morzami i oceanami. Klasycznym przykładem tego zjawiska były bardzo duże anomalie klimatyczne które miały miejsce w grudniu 2022 roku na obszarze północnych stanów USA i Kanady oraz w środkowej Europie. "Niespodziewanie" w/g. opinii klimatologów; w dniu 22 -23 grudnia, północne stany USA nawiedził potężny niż z ponad metrowymi opadami śniegu w tym samym czasie w środkowej Europie była pogoda wyżowa z rekordowymi grudniowymi temperaturami powyżej zera -Niemcy plus 20 stopni C.

Genezą 18 letniego cyklu zmian klimatycznych na Ziemi jest; zmiana położenia Słońca względem BCus w 18 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus- środka ciężkości Układu Słonecznego. 

Rysunek 1.  

Przedstawia wzajemne położenie: Słońca i BCus- barycentrum Układu Słonecznego (środek ciężkości wszystkich ciał U.S. - łącznie ze Słońcem) w okresie od 1945  - do 1995 roku.

Przedstawione na rysunku nr. 1 zmiany odległości BCus od Słońca są tożsame ze zmianą położenia Słońca względem BCus. A więc powyższe badania obrazują i potwierdzają astronomiczny fakt, że Słońce w cyklu 18,03 lata, krąży wokół BCus -środek ciężkości  wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego. Rozwinięcie zagadnienia w artykule nr. 1. 

Z badań przedstawionych na rysunku nr 1 wynika, że w latach 1990, 1951-52, BCus -środek ciężkości całego Układu Słonecznego pokrywał się ze środkiem Słońca, natomiast w  1964 i 1988 roku, BCus znajdowało się na skraju Słońca -to oznacza, że środek ciężkości U.S. wokół którego krąży Słąńce, znajdował się w odległości ; 0,7 miliona km od środka Słońca a w roku 1984 około dwa razy dalej - 1,4 miliona kilometrów (średnica Słońca = ~ 1,4 miliona km). 

Od tysięcy lat rejestrowane cykle zaćmień Słońca dowodzą, że Słońce krąży wokół barycentrum Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lata. Mimo zmieniającej się odległości planet od Słońca w 18-sto rocznym cyklu obrotu Słońca wokół BCus (Rysunek 2), cykl orbitowania planet jest niezmienny od tysięcy lat ponieważ mechanika zjawisk; krążenia i orbitowania jest odmienna. Analogicznie; mimo ciągle zmieniającej się odległości Słońca od BCus czas- cykl krążenia Słońca wokół BCus również jest stały od tysięcy lat - potwierdza to cykl zaćmień Słońca - saros. 

     -orbitowanie-ma miejsce przy bezpośrednim oddziaływaniu grawitacji.

-  -krążenie, obrót -ma miejsce przy ruchu ciał niebieskich wynikających pośrednio z oddziaływania grawitacji.

• Rozszerzenie pojęć; orbitowanie, krążenie- obrót i wirowanie w artykule nr.1 

Rysunek nr. 2. Przedstawia 0ddalenie Słońca od BCus spowodowane koncentracją najmasywniejszych planet  Układu Słonecznego na podobnym kierunku w 2022 roku. Położenie Jowisza Neptuna i Saturna przedstawiają kierunki ich położenia w czasie opozycji do Ziemi- w czasie ich liniowego ustawienia ze Słońcem i Ziemią w położeniu Z2, gdy Ziemia znajduje się między Słońcem a w/w planetami. Niesymetryczne położenie planet względem środka Słońca powoduje, ciągłą zmianę położenia środka ciężkości wszystkich planet - BCpl względem środka Słońca oraz jednocześnie sprawia- zgodnie z prawami mechaniki ruchu, że Słońce obraca się wokół BCus- środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego w rytmie i cyklu obrotu BCpl - (środka ciężkości wszystkich planet) wokół BCus to jest w cyklu 18,03 lata- saros . A więc  Ziemia i Księżyc -BCzk orbituje wokół Słońca w stałym cyklu -jednego roku i jednocześnie krąży wraz ze Słońcem w cyklu około 18,03 lata wokół BCus -środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego.

Rysunek 2.

0ddalenie Słońca od środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w 2022 roku, spowodowane koncentracją najmasywniejszych planet  Układu Słonecznego na podobnym kierunku w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół BCus.

Orbita Ziemi A -Orbita Ziemi względem Słońca, w roku w którym BCus pokrywa się ze środkiem Słońca.

Orbita Ziemi B - Orbita Ziemi względem Słońca, w latach w których BCus jest oddalone od środka Słońca. 

 Rys-2 (orbita Ziemi-B) w położeniu Z2 ( miesiąc VII -VIII) Ziemia jest dodatkowo oddalona od Słońca (w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół BCus ) o odległość BCus -S (równej około 1,4 mil. km), natomiast w położeniu Z1 (miesiąc II-III) Ziemia jest o odległość S-BCus bardziej niż zwykle zbliżona do Słońca.  Pomijając inne czynniki wpływające na zmiany klimatyczne na Ziemi to z usytuowania Słońca względem BCus w roku 2022 wynika, że półrocze; od listopada do maja winno być cieplejsze a półrocze; od czerwca do października winno być chłodniejsze od średniej osiemnastoletniej.

 Rysunek nie uwzględnia asymetrii orbity Ziemi pokrywającej się z kierunkiem apsydy. 

Rysunek 3. 

Szkic przestrzennego usytuowanie charakterystycznych punktów orbity Ziemi na tle (zmieniającego się w cyklu 18,03 lata) położenia  Słońca względem BCus- środka ciężkości Układu Słonecznego - B.

Rysunek 4.

Roczny (2023 i 2025 r.) cykl orbitowania BCzk -Ziemi i Księżyca względem Słońca i 18,03 letni cykl obrotu Słońca wokół BCus. przedstawiony przykładowo w latach 2023 i 2025, w pozycji; Księżyc w nowiu - zaćmienie Słońca; są dowodem na jednoczesne orbitowanie i obrót BCzk-(środek ciężkości układu; Ziemi- Księżyc) względem Słońca i BCus-(środka ciężkości Układu Słonecznego).

W 2023 roku, Księżyc w nowiu występuje 12 razy, lecz zaćmienie Słońca ma miejsce tylko 2 razy; 20 kwietnia i 14  października -tylko wtedy gdy linia Księżyc w nowiu (Ziemia- BCzk -Księżyc - Słońce) pokryje się z linią obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego (Słońce - BCus - BCpl). Cykl obrotu linii zaćmień jest tożsamy z cyklem obrotu środka ciężkości wszystkich planet wokół BCus - środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego ze Słońcem włącznie (Rys.nr 2, 3, 4. ). Średni cykl obrotu Słońca wokół BCus  wynosi 18,03 lata = 18 lat, 11 dni,8 h = cykl saros. Najczęściej w roku występują 2 zaćmienia Słońca, ponieważ linia Księżyc w nowiu "dogania" linię zaćmień co ~ 173,3 dni. Trzy i cztery  zaćmienia Słońca, mają miejsce tylko w przypadku gdy pierwsze zaciemnienie Słońca w roku ma miejsce na początku roku kalendarzowego.

Kąt cofania się linii zaćmień to efekt jednoczesnego obrotu linii; Ziemia -BCzk -Księżyc względem Słońca i obrotu w przeciwną stronę linii; Słońce -BCus w cyklu 18,03 lata. Różna prędkość kątowa i przeciwne kierunki obrotu obu linii sprawia, że nakładają się one -tworzą jedną linię zaćmień co ~ 173,3 dni  a nie 6 miesięcy synodycznych = 177 dni .

Obrót Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lata w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania Ziemi wokół Słońca powoduje obrót linii zaćmień w cyklu 18,03 lat w kierunku przeciwnym do obrotu Ziemi wokół Słońca oraz sprawia, że terminy zaćmień Słońca nie pokrywają się z cyklami miesięcy synodycznych. Przyczyną powyższych rozbieżności są różne genezy zjawisk. Stałość miesiąca synodycznego i cyklu faz Księżyca wynika z fakty, że genezą tych zjawisk jest bezpośrednia więź grawitacyjna Słońca - Ziemi i Księżyca. Natomiast terminy zaćmień Słońca i Księżyca nie mają bezpośredniego związku grawitacyjnego a są efektem mechanicznego, cyklicznego obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego w cyklu 18,03 lat. Więź grawitacyjna Słońca Ziemi i Księżyca wynika z n/w faktów; 

A -Ziemia i Księżyc orbitują wokół wspólnego środka ciężkości- BCzk w stałym cyklu 1-go miesiąca synodycznego po                  płaszczyźnie ekliptyki. Dowodzi tego fakt, że dwie takie same fazy zawsze następują po 29 dniach 12godzinach 44 minutach i 3 sekundach. 

B - BCzk-  Środek ciężkości układu Ziemia -Księżyc orbituje wokół Słońca w stałym cyklu 1-go roku astronomicznego oraz jednocześnie w cyklu 18,03 lat wraz ze Słońcem okrąża środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego -BCus. potwierdzeniem tego faktu jest 18,03 letni pełny cykl obrotu linii zaćmień obserwowanych na Ziemi - RYS 5, 6 i 6a.

Zaciemnienie Słońca tylko  w nowiach 20 Iv i 14X w 2023 roku oraz 19 III i 21 IX w 2025 roku ponieważ tylko w tych nowiach 2023 i 2025 r. ma miejsce liniowe ustawienie; Ziemia-BCzk- Księżyc w nowiu z linią; Słońce - BCus - BCpl. (rys. 2, 3 i4). A więc do zaćmienia dochodzi tylko wtedy; gdy na linii przecięcia dwóch płaszczyzn (lub w jej bezpośredniej bliskości); płaszczyzny obrotu Słońca wokół BCus w cyklu 18,o3 lata z płaszczyzną orbitowania Ziemi i Księżyca wokół Słońca w cyklu rocznym, znajdą się jednocześnie; Słońce, Ziemia i Księżyc. Dzieje się tak, ponieważ w 18,o3 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus, Słońce wykonuje pełne okrążenie wokół środka ciężkości całego Układu Słonecznego -BCus. Jest to zgodne ogólnie znanym prawem, że każda masa wiruje wokół jej środka ciężkości. Z praw geometrii przestrzennej jednoznacznie wynika, że aby Słońce krążące wokół BCus (w cyklu 18,03 lata) oraz Ziemia i Księżyc orbitujące wokół BCzk były ustawione w jednej linii to linia przecięcia tych płaszczyzn musi przechodzić przez wszystkie w/w punkty węzłowe obu płaszczyzn. A więc zaciemnienie Słońca i Księżyca może mieć miejsce tylko w czasie liniowego ustawienia; Księżyca, BCzk, Ziemia- Słońce z linią Słońce - BCus -BCpl (Rys. nr 4, 5, 6 i 6a). Uściślenie zagadnienie w artykule nr. 1.   

Usytuowanie BCus względem Słońca i  Ziemi jednoznacznie określa linia zaćmienia Słońca- liniowe ustawienie; Ziemi, Księżyca w nowiu, Słońca i BCus. W czasie rocznego obiegu Ziemi wokół  Słońca, Księżyc 12 -13 razy znajduje się na linii; Ziemia- Księżyc - Słońce, lecz tylko w czasie gdy linia "Księżyc w nowiu"- pokryje się z liną ; Słońce - BCus, ma miejsce zaćmienie Słońca. To sprawia, że uśredniony termin zaćmienia Słońca i Księżyca określa czas i kierunek liniowego ustawienia; Ziemi, BCzk, Księżyca Słońca i BCus. Usytuowanie BCus względem Słońca i Ziemi: czy znajduje się między Ziemią a Słońcem ( liniowe ustawienie w kolejności; Z-BCus -S), czy za Słońcem ( Z-S-BCus), wskazuje rodzaj zaciemnienia Słońca. Gdy zaciemnienie ma miejsce w miesiącach około równonocy (jak na rysunku nr. 4 a nie ok. apsyd Ziemi) to zaciemnienie pełne lub hybrydowe (miesiąc kwiecień 2023r.) oznacza że Słońce znajduje się za BCus - jest oddalone od Ziemi, natomiast w miesiącu wrześniu 2023 roku zaciemnienie Słońca jest obrączkowe ponieważ w tym położeniu Ziemi; Ziemia jest bliżej Słońca - jest w położeniu; BCus za Słońcem.  Oczywiście takie położenie Ziemi względem Słońca, pozwala na prognozowanie; że na półkuli północnej w 2023 roku wiosna będzie chłodniejsza od jesieni, ponieważ około m-ca października Ziemia orbitując wokół BCus jest bliżej Słońca niż w m-cu kwietniu. Usytuowanie opozycji Jowisza i Saturna oraz hybrydowe a nie pełne zaciemnienie Słońca 20 IV wskazują, że odległość między Słońcem i BCus nie będzie ekstremalna, co sprawi, że różnica temperatur między wiosną a jesienią też nie będzie ekstremalna. O temperaturze panującej na Ziemi, jeszcze bardziej niż odległość Ziemi od Słońca, decyduje kąt z jakim padają promienie słoneczne na powierzchnię Ziemi. Zmiana położenia BCus względem Słońca w okresie trwania cyklu saros -18,03 lata, skutkuje zmianą nachylenia ekliptyki do płaszczyzny równika niebieskiego w granicach 1 -2 stopnie kątowe, ponieważ płaszczyzna orbitowania BCus jest wypadkową z nachylenia orbit wszystkich planet U.S. Aktualnie ; XX - XXI wiek, Ziemia w okresie zimy na półkuli północnej jest bliżej Słońca o 5,1 milionów kilometrów niż w okresie lata a mimo to temperatura latem na obszarach Europy środkowej jest wyższa o  50- 60 stopni C.- niż w okresie zimy. ponieważ kąt padania promieni słonecznych na w/w obszarach, latem wynosi 70 -75 stopni a zimą tylko 15- 20 stopni - rysunek nr. 2.

Rysunek  5.        

18 letni cykl obrotu linii zaćmień Słońca. 

Jeden z dowodów, że genezą cyklu Saros jest 18 letni cykl obrotu Słońce wokół środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego- BCus (np. względem linii równonocy lub apsydy orbity).  

Wnioski ogólne wynikające z analizy rodzajów zaciemnienia Słońca występujących w 18 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus w stosunku do linii równonocy. Najczęściej występującą parą zaćmień Słońca w poszczególnych latach 18 letniego cyklu jest zaćmienie całkowite i obrączkowe. O rodzaju zaciemnienia decyduje odległość Ziemi od Słońca i Księżyca od Ziemi. O odległościach Ziemi od Słońca w czasie zaćmienia decydują głównie dwa czynniki; A-czy w cyklu obrotu Słońca wokół BCus, Ziemia znajduje się dalej (za BCus w stosunku do Słońca ) czy bliżej Słońca (BCus za Słońcem), oraz B- czy zaćmienie wypada w aphelium (m-c VI-VII), czy w peryhelium (m-c XII-I) orbity Ziemi. Odległość Księżyca od Ziemi w perygeum i apogeum każdego miesiąca jest określona w wieloletnim kalendarzu apsyd Księżyca. 

Rysunek 6 

Lata 2006 - 2014 rok - okres wyższych temperatur na północnej półkuli Ziemi w miesiącach od kwietnia do września (cieplejsze lata), spowodowany usytuowaniem Ziemi bliżej Słońca o odległość S-BCus w trakcie 18,03 rocznego cyklu obrotu Słońca wokół BCu. Jednocześnie okres chłodniejszych zim- miesiące XI -II spowodowany oddaleniem w tych miesiącach Ziemi od Słońca o odległość S-BCus dochodzącą do około 1,4 miliona km - Rys 1, 9, 10.  

Rysunek 7.

Lata 2015 -2024 rok -  okres wyższych temperatur na północnej półkuli Ziemi w miesiącach od listopada do marca (cieplejsze zimy), spowodowany usytuowaniem Ziemi bliżej Słońca o odległość S-BCus w trakcie 18,03 rocznego cyklu obrotu Słońca wokół BCu. Jednocześnie okres chłodniejszych letnich pór roku- miesiące IV-IX spowodowany oddaleniem w tych miesiącach Ziemi od Słońca o odległość S-BCus dochodzącą do około 1,4 miliona km - Rys 1, 9, 10.  

Rysunek 8. 

Zaćmienie Słońca w 2011 roku -dowodem na istnienie sytuacji w 18,03 letnim cyklu obroty Słońca wokół BCus gdy położenie Słońca pokrywa się z położeniem BCus -środkiem ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego w tym również ze środkiem ciężkości wszystkich planet Układu Słonecznego- BCpl. 

Badania aktywności słonecznej (Rys. 9) nie były prowadzone w celu określenia skutków wynikających z obrotu Słońca wokół BCus, mimo to wyniki tych badań jednoznacznie dowodzą i określają skutki cyklicznej zmiany odległości Ziemi do Słońca w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół BCus. Badania potwierdzają, że w 18 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus, na południowej i północnej półkuli Ziemi, naprzemiennie występują dwa 9-cio letnie cykle zmian  klimatycznych (Rys nr. 6 i 7) w różnych porach roku na obu półkulach Ziemi.  

Badania zmiany położenia zwrotnika Raka (Rys. 10) dowodzą i pośrednio określają wielkość zmian w kącie padania promieni słonecznych na Ziemię spowodowanych cykliczną -18,03 letnią zmianą położenia Słońca  względem środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego- BCus. Znaki z datami przedstawiają zmiany położenia zwrotnika Raka w latach 2005 - 2010 na terenie Meksyku. Szerokość geograficzna zwrotnika Raka jest równa kątowi nachylenia ekliptyki do równika niebieskiego, w latach pomiaru wynosiła 23 stop. 26 min. i 22 sek. i każdego roku przesuwała się w kierunku równika o około 14 metrów  -Rys . 10. 

 Rysunki Nr. 6. 7. 10 i 11  potwierdzają zjawisko 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół  BCus i tym samym zaprzeczają precesji i nutacji kuli ziemskiej. 

Rysunek nr 11 przedstawia w formie graficznej 18,o3 letni cykl mechanicznego obrotu Słońca względem BCus i obrazuje proces orbitowania ciał niebieskich Układu Słonecznego wokół Słońca spowodowany oddziaływaniem energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce.   

Rysunek nr 11                                                                                                 Rysunek nr 12

Parametry orbity Ziemi                                                                                   18,03 letni cykl zmiany położenia -obrotu                                                                                                                                             Słońca względem BCus -środka ciężkości US        

Orbita A -orbita Ziemi kołowa - bez uwzględnienia oddziaływania grawitacyjnego Syriusza i w sytuacji gdy BCus pokrywa się ze środkiem Słońca i z tego powodu bez falowania w cyklu 18,03 lata.

Orbita C- Orbita Ziemi eliptyczna- z uwzględnieniem aktualnego oddziaływania grawitacyjnego Syriusza na kulę ziemską.

Orbita B -(Rysunek 11 + Rys.2  + Rys. 4 + Rys. 6+ Rys. 9 + Rys. 12) Eliptyczna orbita Ziemi z przesuwającym się po orbicie w cyklu 18,03 lata fragmentem fali; przedstawiającym zmianę odległości Ziemi od Słońca (od 0,oo do 1,4 milionów km ) odpowiadającej zmianie odległości Słońca od BCus -od środka ciężkości Układu Słonecznego.     

Starożytny kalendarz egipski jak wszystkie inne później powstałe kalendarze, jest kalendarzem uwzględniającym  cykliczne zmiany agrarne występujące w Egipcie. Różnica polega na tym, że u większości współczesnych kalendarzy głównym miernikiem czasu są zjawiska astronomiczne w relacji Ziemia - Słonce, natomiast kalendarz egipski bazuje na relacji Ziemia -Syriusz, gwieździe zwanej psem Oriona. Kalendarz egipski stosowany jest od czasów starożytnych do chwili obecnej w Kościele koptyjskim ( w Etiopii). Do czasów M. Kopernika był to kalendarz powszechnie stosowany w astronomii. Symptomatycznym jest fakt, że w kraju na Wyżynie Abisyńskiej (Etiopii), gdzie coroczne wylewy Nilu Błękitnego miały i mają swoje źródło i są główną przyczyną wylewu Nilu, kalendarz sotisowy jest stosowany dotychczas a w Egipcie o kalendarzu egipskim podobnie jak o micie opisującym przyczyny corocznych wylewów już tylko się pamięta. Zapewne dzieje się tak w dużej mierze za przyczyną, budowania już od czasów rzymskich, dużej ilości tam i zapór na Nilu. 

Kalendarz współczesny -słoneczny jak również kalendarz egipski -syriuszowy są kalendarzami genetycznie bliźniaczymi ponieważ utworzone zostały w oparciu o cyklicznie występujące, charakterystyczne punkty orbity Ziemi. Różnica polega na tym, że w kalendarzu słonecznym tym punktem jest punkt równonocy - punkt Barana a w kalendarzu egipskim tymi punktami są: aphelium i peryhelium - punkty orbity przez które przechodzi apsyda Ziemi. Oczywiście Egipcjanie mogli nic nie wiedzieć o apsydzie Ziemi, ale skojarzenie faktów i terminów: wylewów Nilu z heliakalnym wschodem Syriusza skutkuje identycznym efektem. 

Generalnie przedstawiając problem; apsyda ma zawsze kierunek ekstremalnych, sumarycznych sił grawitacyjnych oddziałujących na satelitę macierzy. W przypadku Ziemi apsyda ma kierunek liniowego ustawienia się Ziemi ze Słońcem i Syriuszem, jest to nic innego jak heliakalny wschód Syriusza, z którym starożytni Egipcjanie słusznie skojarzyli termin wylewu Nilu. Dla Egipcjan wylew Nilu był tak ważnym wydarzeniem agrarnym, że dzień wylewu przyjęto za początek roku kalendarzowego. Coroczne wypatrywanie heliakalnego wschodu Syriusz sprawiło, że egipscy kapłani tysiące lat przed rzymianami wiedzieli, że na jeden rok składa się  365 pełnych  dni, bo taki był i  jest  średni odstęp czasu między wylewami Nilu. Egipcjanie heliakalny wschód  Syriusza zwali Sopdet - wzejście, podniesienie . W kalendarzu egipskim rok - okres sotisowy został podzielony, zgodnie z rytmem prac rolnych na 3 pory po 4 miesiące każda. Każdy miesiąc miał po 30 dni, zapewne od księżycowego miesiąca synodycznego -29,53 doby. Pozostałe 5 dni -tzw. epagomenai - to czas przygotowania i modłów za obfity wylew Nilu. Różnica czasowa między datami rozpoczęcia roku kalendarzowego, między kalendarzem egipskim a kalendarzem juliańskim, wprowadzanym w Egipcie przez cesarza rzymskiego Oktawiana Augusta w 30 roku przed Chr. była następująca: 1 stycznia według kalendarza rzymskiego przypadał w dniu 29 sierpnia w/g kalendarza egipskiego. Natomiast w roku 323 przed Chr. dzień śmierci Aleksandra Wielkiego w/g kalendarza europejskiego przypadał na miesiąc czerwiec a według kalendarza egipskiego był to dzień 9 listopada.  

Aby poznać przyczyny braku możliwości prostego przeliczania dat przy przejściu z kalendarza egipskiego na kalendarz współczesny należy porównać genezę utworzenia obu kalendarzy. 

Kalendarz egipski - sotisowy - dowodem na to, że Syriusz jest gwiazdą wokół której orbituje Układ Słoneczny.

Regularne, coroczne przybory wody na Nilu, który wylewając nawadniał i użyźniał tereny uprawne, sprawiły, że rolnictwo i wszystkie inne dziedziny życia państwa egipskiego było podporządkowane i toczyło się w rytmie wylewów Nilu. Egipscy kapłańscy astronomowie, skojarzyli związek wylewów Nilu z heliakalnym wzejściem Syriusza - liniowym ustawieniem Ziemi, Słońca i Syriusza. Zupełnie naturalnym tego efektem było utworzenie kalendarza w którym rok kalendarzowy rozpoczynał się w dniu początkującym wylew Nilu. Legenda egipska o przechylającym się dzbanie wypełnionym wodą, powodującym wylewy Nilu sugeruje, że egipscy kapłani wiedzieli, że powodem cyklicznych wylewów Nilu są gromadzące się całoroczne wody opadowe na  Wyżynie Abisyńskiej w Etiopii a nie bieżące opady na terenach dopływów Nilu. Fakt, że kalendarz egipski scala w nierozerwalną jedność dwa zjawiska astronomiczne: heliakalny wschód Syriusza i jego bardzo silne  w tym czasie,  oddziaływanie grawitacyjne na Ziemię, powodujące cykliczne wylew Nilu, są jednoznacznym dowodem na hierarchiczny związek grawitacyjny trzech ciał niebieskich: Syriusza, Słońca i Ziemi w którym: Słońce jest macierzą Ziemi a Syriusz jest macierzą Słońca. Dowód cyfrowy będzie przedstawiony w artykule; "Oddziaływanie grawitacyjne trzech ciał niebieskich", poniżej istniejący związek grawitacyjny Ziemi, Słońca i Syriusza przedstawiony jest w formie  graficznej. 

Rysunek 1. 

Aktualny kierunek apsydy Ziemi, oraz usytuowanie na orbicie Ziemi punktów równonocy i przesileń na tle kalendarza słonecznego.

Rysunek nr 1 przedstawia aktualny kierunek apsydy Ziemi, oraz usytuowanie na orbicie Ziemi punktów równonocy i przesileń, na tle obecnie obowiązującego kalendarza słonecznego. 

Punkty na orbicie Ziemi: przesilenia zimowego i letniego (Rys nr 1), są ściśle związane czasowo z punktami równonocy wiosennej i jesiennej, ponieważ łączy ich związek geometryczny; linia łącząca środek Ziemi i Słońca (leżąca na ekliptyce) tylko w czasie równonocy jest linię prostopadłą do równika niebieskiego na którym znajduje się Słońce. Natomiast miejsce i termin występowania na orbicie Ziemi: peryhelium i aphelium -punktów , w których Ziemia znajduje się najbliżej i najdalej od Słońca, nie mają związku przyczynowego wynikającego z kształtu orbity a wprost przeciwnie, to sumaryczne oddziaływanie grawitacji Słońca, Syriusza, gwiazdy "Sah", decyduje o miejscach występowania aphelium i peryhelium orbity Ziemi. 

Cykliczne od tysięcy lat  wylewy Nilu dowodzą, że oddziaływanie grawitacyjne Syriusza na Słońce i Ziemię jest zjawiskiem oczywistym, sprawdzonym i niezaprzeczalnym. Zwykła analiza związków i zjawisk wynikających z relacji Syriusza ze Słońcem i Ziemią sprawia, że obrót Słońca wokół Syriusza jest zjawiskiem zupełnie naturalnym i zgodnym z zasadami wzajemnego oddziaływania ciał niebieskich. Jednym z wielu na to dowodów jest fakt obrotu "syriuszowej apsydy" Ziemi w zgodnym rytmie wylewów Nilu z cyklem obrotu Słońca wokół Syriusza. Ponieważ apsyda Ziemi, podobnie jak apsyda każdego innego ciała niebieskiego zawsze wskazuje kierunek ekstremalnych, sumarycznych sił grawitacyjnych na nią oddziałujących - ogólnie znanym tego dowodem są wielokrotne i zmieniające położenie; apogea i perygea orbity Księżyca.   Wiodącymi kierunkami apsydy Ziemi są wypadkowe kierunki sił oddziaływania grawitacyjnego na Ziemię: Słońca i Syriusza w cyklu 1460 lat.

Rysunek 2,2a. Przedstawia:  cykle obrotu Słońca i Ziemi wokół Syriusz, w latach: od 520 r. do 2346 roku, oraz prezentuje kierunek apsydy Ziemi przy położeniu Słońca w pozycji S1 -S4.

Rysunek 2. 

Przedstawia:  1460 letni cykl obrotu Słońca i Ziemi wokół Syriusz oraz kierunek linii apsyd orbity Ziemi w latach: od 1062 p.n.e. do 520 r. n.e. Przybliżony kierunek apsydy Ziemi (w dowolnym roku względem linii równonocy) określa linia łącząca środek Syriusza z określoną datą na rysunku nr. 2 i 2a.

Rysunek  2a. 

Przedstawia:  1460 letni cykl obrotu Słońca i Ziemi wokół Syriusz oraz kierunek linii apsyd orbity Ziemi w latach: od roku 520 do roku 2467. Przybliżony kierunek apsydy Ziemi (w dowolnym roku względem linii równonocy) określa linia łącząca środek Syriusza z określoną datą na rysunku nr. 2 i 2a.

Zmianę kierunku apsydy Ziemi w cyklu 1460 lat odzwierciedla usytuowanie Słońca względem Syriusza i równika niebieskiego na którym znajduje się Syriusz -Rysunek 2. W latach 1960-2020, apsyda Ziemi ma kierunek zbliżony do prostopadłego względem równika niebieskiego a kierunek apsydy Ziemi jest zbliżony do  kierunku przesilenia czerwcowego i grudniowego (letniego i zimowego). Kąt między apsydą a liniami przesileń  i równonocy zmienia się w tempie 1 stopień w czasie 4,055 lat -(1460 lat:360 stopni=4,055). Z tego powodu w położeniu Słońca S2, około roku 2346, apsyda Ziemi (na rysunku nr. 2 linia peryhelium- Zp i aphelium- Za) pokryje się z liniami równonocy (Rm-Rw). Kierunek apsydy Ziemi jest tożsamy z punktami na orbicie Ziemi w których odległość Ziemi od Słońca jest ekstremalna i wynosi według współczesnych pomiarów: w aphelium 152,1 miliony km. a w peryhelium 147,1 milionów km. Średnia odległość Ziemi od Słońca wynosi 149,6 milionów km. Kierunek apsydy Ziemi oraz parametry ekstremalnych wielkości: odległości Ziemi od Słońca i prędkość orbitalna Ziemi są wielkościami zmiennymi, ponieważ są proporcjonalne, do wypadkowej wielkości, oddziałujących grawitacyjnie ciał niebieskich na Ziemię. Natomiast wartość średnia odległości Ziemi od Słońca jak również średnia prędkość orbitalna Ziemi są wartościami stałymi, ponieważ są zależne wyłącznie od wielkości oddziaływania grawitacyjnego macierzy -Słońca na Ziemię, (szczegółowa analiza w artykule "Oddziaływanie grawitacyjnym trzech ciał niebieskich". We współczesnym układzie ciał niebieskich- Słońce w czasie orbitowania wokół Syriusza, znajdujące się w położeniu w którym promień orbitowania Słońca wokół Syriusza jest zbliżony do prostopadłego względem równika niebieskiego. To oznacza, że Ziemia przez ostatnie ponad sto lat znajdowała się w położeniu astronomicznym przedstawionym na rys. nr. 2a . 

Potwierdzone zmiany klimatyczne na kuli ziemskiej spowodowane zmianą położenia apsydy Ziemi w wyniku 1460 letniego cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza.

Ziemia w aktualnym położeniu Słońca -S1.  Ziemia najbliżej Słońca znajduje się w miesiącach grudzień i styczeń (peryhelium - 147,1 milionów km) -to jest w okresie zimy na półkuli północnej i lata na półkuli południowej. Dla półkuli północnej, z powodu ekstremalnego zbliżenia Ziemi do Słońca, jest to okres około dwustu lat, bardzo łagodnych zim. W miesiącach najniższych temperatur arktycznych- na amerykańskim Archipelagu Arktycznym, najniższa zarejestrowana temperatura t0 tylko minus 60 stopni Celsjusza, a średnia temperatura najzimniejszego miesiąca wynosi tylko minus 40 stopni Celsjusza. W tym samym czasie i w tych samych miesiącach z powodu ekstremalnego zbliżenia Ziemi do Słońca, na półkuli południowej jest to pora bardzo gorących miesięcy letnich. Na terenach Australii, poza pasem nadmorskim, panuje klimat pustynny -subtropikalny, na których najwyższe temperatury w styczniu przekraczają 50 stopni Celsjusza.

Rysunek 3. 

Kształt i parametry orbity Ziemi w położeniu Słońca S1

W położeniu Słońca S1- Ziemia najdalej od Słońca znajduje się w miesiącach czerwiec i lipiec (aphelium - 152,1 milionów km) gdy na półkuli północnej jest lato a na półkuli południowej jest zima. Dla półkuli północnej, z powodu ekstremalnie dużego oddalenia od Słońca, jest to ponad stuletni okres długich i łagodnych, letnich pór roku, sprzyjających wegetacji roślin i hodowli zwierząt. Natomiast dla półkuli południowej, z powodu ekstremalnego oddalenia Ziemi od Słońca, jest to okres bardzo długich i  mroźnych zim na biegunie południowym. Na Antarktydzie prowadzone są od 1957 roku pomiary temperatur w miesiącach od kwietnia do września -zimą na biegunie południowym. Najniższą średnią (dla 6 miesięcy) temperaturę, minus 61 stopni Celsjusza zarejestrowano w 2021 roku a najniższa temperatura codziennego pomiaru wynosiła minus 98 stopni Celsjusza.

Różnica najniższych zimowych temperatur, na Arktyce - minus 60 stopni Celsjusza i na Antarktydzie - minus 98 stopni Celsjusza, jest niepodważalnym wskaźnikiem wpływu na zmiany klimatyczne, cyklicznie zmieniającej się odległości Ziemi od Słońca, oraz jest dowodem na cyklicznie i naprzemiennie zmieniający się klimat na północnej i południowej półkuli Ziemi.

Charakterystyka klimatu na kuli ziemskiej w położeniu Słońca S1        

Rysunek 4. 

Kształt i parametry orbity Ziemi  w położeniu Słońca S1                                                                               w latach: (1850r.-2100r.), (400r.-650r.), (800r.p.n.e.-1050r.p.n.e.) 

Poz S1.  Aktualne (2023r) usytuowanie Słońca i Ziemi względem Syriusza i równoleżników niebieskich przecinających ekliptykę w miejscach usytuowania Słońca i Syriusza. Apsyda Ziemi, leżąca na linii- Ziemia - Słońce -Syriusz (4 styczeń, 6 lipiec) jest prawie prostopadła do równika niebieskiego -linii łączącej Słońce z równonocą wiosenną i równonocą jesienną.  Ziemia najdalej od Słońca znajduje się w miesiącach czerwiec i lipiec (aphelium - 152,1 milionów km) gdy na półkuli północnej jest lato a na półkuli południowej jest zima. Dla półkuli północnej, z powodu ekstremalnie dużego oddalenia od Słońca, jest to ponad stuletni okres łagodnych, letnich pór roku. Natomiast dla półkuli południowej, z powodu ekstremalnego oddalenia Ziemi od Słońca, jest to okres bardzo  mroźnych zim. Na Antarktydzie prowadzone są od 1957 roku pomiary temperatur w miesiącach od kwietnia do września -zimą na biegunie południowym. Najniższą średnią (dla 6 miesięcy) temperaturę, minus 61 stopni Celsjusza zarejestrowano w 2021 roku a najniższa temperatura codziennego pomiaru wynosiła minus 98 stopni Celsjusza.        

W dziejach Ziemi jest to okres bardzo łagodnych zim i umiarkowanych okresów letnich na półkuli północnej, ponieważ przez około 200 lat, północna półkula Ziemi latem jest w aphelium -maksymalnie oddalona od Słońca a zimą przeciwnie- jest w peryhelium - w okresie największego zbliżenia do Słońca.  Cechą charakterystyczną klimatu tego okresu na półkuli północnej, są średnio ciepłe wiosny i jesienie, oraz ciepłe lecz nie tropikalne lata i najłagodniejsze zimy w 1460 letnich dziejach Ziemi. W porównaniu z pozostałymi okresami -pozycjami Słońca względem Syriusza, dla Europy, Ameryki Północnej i Azji -dla strefy umiarkowanej i podbiegunowej, północnej półkuli ziemi jest to okres prosperity, ponieważ fakt, że zimy są łagodne, lata nie tropikalne a czas trwania temperatur średnich -okres wiosenno-jesienny jest dłuższy, kosztem dni zimowych, sprawia, że jest to okres bardzo korzystny dla uprawy roślin i hodowli zwierząt. Topniejące lodowce w strefie podbiegunowej bieguna północnego sprzyjają rozkwitowi flory i fauny na tych terenach. W strefie bieguna południowego sytuacja klimatyczna jest diametralnie różna, ponieważ w okresie zimy na półkuli południowej, Ziemia jest w aphelium - jest najbardziej oddalona od Słońca. Z tego powodu w strefie podbiegunowej bieguna południowego współczesne zimy są najmroźniejsze w dziejach Antarktydy z bardzo małą ilości dni o temperaturze powyżej zera w strefie podbiegunowej. Około 98% powierzchni Antarktydy pokrywa czapa lodowa o średniej grubości 1,9 km a jego powierzchnia -14,2 miliona km kwadratowych, pokrywa niemal całe pole podbiegunowe. Lodowce szelfowe na Antarktydzie- unoszące się na wodzie poza granicami lądu, stanowią 44% linii brzegowej.                

Współczesne różnice klimatyczne i warunków życia na Antarktydzie i Arktyce spowodowane różną odległością od Słońca (5 milionów km.)  w okresie zimy na tych kontynentach.

• Najniższa temperatura w roku: Antarktyda minus 98 stopni C. Arktyka -minus 60 stopni C

• Zasięg stałego zlodowacenia morskiego: Arktyka -około 80 stopni szerokości północnej. Antarktyda- około 70 stopni szerokości południowej. 

Zasiedlenie: Południowy krąg polarny -nie ma stałych mieszkańców. Za północnym kręgiem polarnym -w sumie setki osad, w tym największe miasta to: Murmańsk-ponad 200-tysięczne miasto portowe z całorocznym dostępem do portu i 170-cio tysięczny Norylsk- syberyjskie miasto przemysłowe.   

• Fauna: Antarktyda brak ssaków lądowych.  Arktyka- poza kręgiem polarnym żyją: białe niedźwiedzie, renifery, woły piżmowe, wilki, lisy i białe zające.

• Flora: Antarktyda- z ogólnie znanych przedstawicieli to tylko, rzadko spotykany mech. Natomiast na skraju Arktyki rośliny charakterystyczne dla tundry a na obrzeżach koła podbiegunowego- na terenach subarktycznych występują lasy borealne.  

• Nie mniejszy kontrast klimatyczny występuje na podobnych szerokościach geograficznych północnej i południowej półkuli Ziemi. Na przykład na półkuli północnej, około równoleżnika 55 stopni, usytuowane są tętniące życiem stolice państw: Londyn i Warszawa a na półkuli południowej w Patagonii Argentyńskiej, na podobnych szerokościach geograficznych w jeziorach lodowcowych, położonych na wysokościach ok. 250 metrów n.p.m, "cielą się" kilka dziesięciometrowej wysokości lądolody.  

Klimat na Ziemi w położeniu Słońca S2

Rysunek 6. 

Kształt i parametry orbity Ziemi  w położeniu Słońca S2 i porównanie z S1                                             w latach: (2200r.-2500r.), ( 750r.-1000r.), (450r.p.n.e.-700r. p.n.e.) i około 2000 r.p.n.e.

 Najbliższa przyszłość klimatyczna na kuli ziemskiej. 

Przez około 350 lat, od pozycji S1 do pozycji Słońca S2, temperatury na obu półkulach kuli ziemskiej i na obu biegunach będą się sukcesywnie wyrównywały ponieważ w okresie 1460 letniego cyklu orbitowania Słońca wokół Syriusza (Rysunek 2,3) Słońce w pozycji S2 znajduje się na równoleżniku niebieskim lub jego pobliżu na którym znajduje się Syriusz. W tym położeniu Słońca-S2, kierunek apsydy Ziemi pokrywa się lub jest zbliżony do kierunku równonocy wiosennej i jesiennej.

Obrót Słońca wokół Syriusza w cyklu 1460 lat jest tożsamy ze zmianą położenia apsydy na orbicie Ziemi. Z tego powodu punkty na orbicie Ziemi; największej i najmniejszej odległości Ziemi od Słońca, regularnie -ze stałą prędkością kątową obiegają orbitę Ziemi w czasie 1460 lat w kierunku zgodnym z obrotem linii prostej przechodzącej przez Ziemię, Słońce i Syriusza. Prędkość kątowa obrotu apsydy Ziemi W=2*3,14/T gdzie T=czas trwania jednego obrotu Słońca (z Ziemią) wokół Syriusza; T=1460 lat. Obrót apsydy Ziemi w czasie jednego roku wynosi: 0,2466 stopni/rok ponieważ (360 stopni/1460 lat =0,2466 stopni na rok). Obrót apsydy Ziemi nie jest rejestrowany ponieważ to zjawisko astronomiczne zostało wkomponowane w uśredniony czas trwania jednego roku ziemskiego. Z tego powodu od tysięcy lat istnieje problem rozbieżności kalendarza słonecznego z porami roku -rozwinięcie problemu w artykule nr 1.  

Odległość Ziemi od Słońca w czasie gdy Słońce w pozycji -S2 w czasie orbitowania wokół Syriusza, znajdzie się na tym samym równoleżniku niebieskim co Syriusz. 

21 III Punkt Barana (Równonoc marcowa -ZRm) peryhelium-147,1 mil. km.

21 VI. przesilenie czerwcowe - średnia odległość 149,6 mil. km.

22IX. Punkt Wagi (Równonoc wrześniowa -ZRw) aphelium -152,1 mil. km.

21 XII. przesilenie grudniowe -średnia odległość - 149,6 mil. km.

Dla północnej półkuli Ziemi, równonoc wiosenna -Rw i jesienna -Rj jak zawsze, ma miejsce w czasie gdy Ziemia orbitując po ekliptyce, przecina równoleżnik niebieski na którym znajduje się Słońce. Z układu ciał niebieskich w pozycji Słońca - S2, (przez analogię do położenia S1 a uściślenie zagadnienia  w artykule nr. 4 -"Oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich") wynika, że peryhelium orbity Ziemi -Zp pokrywa się z punktem równonocy marcowej 21III-Rm a apogeum orbity Ziemi -Za, ma miejsce w tym samym czasie co równonoc wrześniowa-22 IX. Z powyższego wynika, że w pozycji Słońca - S2, Ziemia najbliżej Słońca jest około 21 marca, a czas największego  oddalona Ziemi od Słońca będzie 22 IX. Ziemia w  pozycji Słońca S2, w dniach: 21 VI i 21XII - w czasie przesileń letnich i zimowych  będzie w średniej odległości od Słońca, równej 149,6 milionów km ponieważ w tym położeniu; kierunek sił oddziaływania grawitacyjnego Syriusza jest prostopadły do kierunku oddziaływania grawitacyjnego Słońca na Ziemię (cos=0), z tego powodu oddziaływanie grawitacyjne Syriusza ma około zerowy wpływ na zmianę odległości Ziemi od Słońca.         

W porównaniu do klimatu lat współczesnych,  jest to okres (S2-Rys. nr 2,6) w dziejach półkuli północnej Ziemi  w którym jesienie i zimy były i będą zdecydowanie zimniejsze od obecnych z powodu oddalenia się Ziemi od Słońca  o 2,5 milionów km. Natomiast pory roku; lata i wiosny na północnej półkuli Ziemi będą zdecydowanie cieplejsze od współczesnych, niezależnie od tego jak intensywnie będziemy przeciwstawiać się globalnemu ociepleniu ponieważ obecnie i przez następne około 300 lat, z powodu zmiany kształtu orbity spowodowanej ciągłą zmianą kierunku apsydy.  Ziemia w okresie wiosny i lata na północnej półkuli Ziemi będzie co raz bliżej Słońca- każdego roku bliżej o około 6,85 tysięcy kilometrów. Całkowicie przeciwstawne zmiany klimatyczne mają miejsce w okresie jesieni i zimy na północnej półkuli Ziemi. Wyraźnie niższe temperatury w okresie jesieni i zimy na półkuli północnej skutkowały, zamarzaniem akwenów podbiegunowych. Z zachowanych przekazów wynika, że w położeniu Słońca S2, do około 900 roku szlaki do Grenlandii z Islandii i Skandynawii były zimą zamarznięte.  Mroźne jesienie i bardzo mroźne zimy w strefie podbiegunowej północnej półkuli, spowodowały, że ludność tam zamieszkująca, żyjąca głównie z rybołówstwa, przez pół roku, nie miała dostępu do darów morza -do świeżych produktów żywnościowych. Na północnych terenach Półwyspu Skandynawskiego, którą wówczas zamieszkiwali Normanowie, zmieniający się klimat sprawił, że warunki życia pogorszyły się do tego stopnia, że przeciętna długość życia wynosiła niewiele ponad 30 lat a co drugie dziecko dożywało lat 14. To głód sprawił, że Normanowie zamieszkujący północną Skandynawię, stali się średniowiecznymi piratami -zwanymi w Europie wikingami. Mimo ostrych zim, okres ten został nazwany "ciepłą epoką średniowieczną na półkuli północnej". Zbliżenie Ziemia do Słońca; wiosną i latem o 2,5 miliona kilometrów w porównaniu do lat współczesnych sprawiło, że w strefie umiarkowanej były dorodne i obfite zbiory zbóż, warzyw i owoców tradycyjnych dla danego regionu jak również tych które wymagają cieplejszego klimatu. W Polsce w tym okresie rozpoczęto uprawę winorośli. W tym czasie również z powodu ekstremalnego oddziaływania prądu zatokowego -Golfsztromu (efekt intensywnie topniejących lądolodów Arktyki) część Normanów rozpoczęła zasiedlanie Islandii. Po upływie 80 lat, 30 tysięcy normandzkich osadników, na powszechnym wiecu prawodawczym, ogłosiła niezależność wyspy. W 982 roku z Islandii pod dowództwem Eryka wyruszyła na zachód- morska wyprawa w poszukiwaniu terenów nadającego się do zasiedlenia. Po wielu dniach Eryk dotarł do lądu, o którym po powrocie do Islandii opowiadał: odkryłem krainę z zielonymi dolinami i rzekami pełnymi ryb. Około roku 985-986, siedmiuset islandzkich Normanów, na  25 wyładowanymi po brzegi statkach, wyruszyło w 800 -kilometrowy rejs do zielonego lądu - Grenlandii. Dzięki Golfsztromowi i cyklicznym zmianom klimatycznym w tym okresie wiosny grenlandzkie były tak ciepłe jak współczesne lata a średnia temperatura latem na Grenlandii musiała być zbliżona do obecnej środkowoeuropejskiej więc zgodnie z zachowanymi przekazami osadnicy na Grenlandii mogli i zajmowali się hodowlą bydła (krów, owiec, kóz), myślistwem oraz handlem (do Norwegii dostarczano focze skóry i futra, kły morsów i liny okrętowe a do Grenlandii przywożono drewno budowlane i wyroby metalowe. W 1126 roku na Grenlandii było 16 kościołów, dwa klasztory i z tego powodu założono biskupstwo. Normanowie mieszkali na Grenlandii do czasu - dopóki zimowe spadki temperatur były skutecznie łagodzone przez Prąd Zatokowy (Golfsztrom), który w tym okresie - położenie Słońca S2, był najefektywniejszy w 1460 letnich cyklach klimatycznych na Ziemi.

Rysunek 7. 

Kształt i parametry orbity Ziemi w położeniu Słońca S3 i porównanie z S1  

w latach  (1100-1350 r),( 350-100r. p.n.e.), (1800-1550r.p.n.e.), (2510 -2760 r).

W latach ok. 1100 -1350 roku, w położeniu Słońca S3, gdy Ziemia w okresie zimy na północnej półkuli, jest maksymalnie oddalona od Słońca (rys nr.  7), temperatura w Arktyce spadała do tej która obecnie występuje zimą na Antarktydzie.  Słońce w czasie 1460 letniego cyklu orbitowania wokół Syriusza znajduje się w pozycji w której apsyda Ziemi ma kierunek ~ około prostopadłego do linii równonocy a więc jest zbliżony do pozycji współczesnej Słońca S1. Z powodu obrotu Słońca wokół Syriusza, po 730 latach o 180 stopni , w położeniu Słońca S3: Ziemia w peryhelium jest w okresie lata na półkuli północnej -tropikalne lata. Okres zimowy na półkuli północnej wypada w czasie największego oddalenia Ziemi od Słońca- w aphelium. Na Arktyce w położeniu Słońca S3, intensywny wzrost lądolodu, ponieważ najniższe temperatury grudniowe, są tak niskie (-98 stopni C) jak współcześnie występujące na biegunie południowym - na Antarktydzie. Na półkuli południowej w pozycji Słońca- S3 sytuacja klimatyczna jest podobna do współcześnie występującej na półkuli północnej - co oznacza okres prosperity dla południowej półkuli Ziemi. Również dla krajów południowej i zachodniej Europy był to okres sprzyjający rozwojowi, ponieważ południowa lokalizacja oraz bliskość Oceanu Atlantyckiego i prądy oceaniczne łagodziły skutki  "syberyjskich" zim i letniej kanikuły. 

21.III. Punkt Barana -Równonoc marcowa -Odległość Ziemia-Słońce; średnia =149,6 mil. km.

21.VI. Przesilenie czerwcowe- (letnie) -Odległość Z-S; peryhelium = 147,1 mil.km.

22.IX. Punkt Wagi -Równonoc wrześniowa -Odległość Z-S;  Średnia =149,6 mil.km.

21.XII. Przesilenie grudniowe (zimowe) -Odległość Z-S; aphelium -152,1 mil.km.

Punkty równonocy marcowej Rm i wrześniowej Rw, jak zawsze znajdują się na linii przecięcia przez Ziemię, równoleżnika niebieskiego na którym znajduje się Słońce. Apsyda orbity Ziemi jak zawsze, ma kierunek linii przechodzącej przez środek Ziemi, Słońca i Syriusza lub ich bezpośredniej bliskości. Peryhelium Zp -największe zbliżenie Ziemi do Słońca ma miejsce w czasie gdy Ziemia znajduje się między Słońcem a Syriuszem przy liniowym ustawieniu; Syriusz - Ziemia- Słońce. Natomiast aphelium - Za - największe oddalenie Ziemi od Słońca, ma miejsce przy liniowym ustawieniu ciał niebieskich w kolejności : Syriusz  Ziemia, Słońce. W pozycji Słońca S3, kierunek apsydy Ziemi jest około prostopadły do równika niebieskiego -do linii równonocy, podobnie jak w latach współczesnych -pozycja Słońca S1. Jednak klimat na Ziemi w czasach pozycji Słońca S3 diametralnie się różni od współczesnego - pozycja Słońca S1. W pozycji Słońca S3, aphelium Ziemi -Za, czas największego oddalenia Ziemi od Słońca, ma miejsce w terminie występowania zimy na półkuli północnej i lato na południowej półkuli Ziemi. Natomiast peryhelium -Zp -okres największego zbliżenia Ziemi do Słońca w pozycji S3, wypada w okresie lata na półkuli północnej i zimy na półkuli południowej Ziemi. Ziemia latem na półkuli północnej  jest bliżej Słońca niż obecnie (pozycja S1) o około 5,0 milionów kilometrów (różnica w odległości między aphelium a peryhelium Ziemi). Natomiast zimą na północnej półkuli Ziemi w pozycji Słońca S3, Ziemia znajduje się dalej od Słońca niż obecnie również o 5,0 milionów kilometrów. Dla zobrazowania przyrostu oddalenia Ziemi od Słońca, 5,0 milionów kilometrów to jest  ponad 12 razy więcej niż wynosi maksymalna odległość Księżyca od Ziemi. Warunki klimatyczne na północnej półkuli Ziemi w pozycji Słońca S3 muszą być bardzo zbliżone do obecnie panujących na półkuli południowej. Muszą być zbliżone ponieważ okres lata wypada w  peryhelium a zimy w aphelium, w jednakowych odległościach od Słońca w pozycjach Słońca S1 i S3. Niezaprzeczalnym tego dowodem jest wieczna zmarzlina na obu biegunach Ziemi. Zasięg lądolodu na biegunie północnym w pozycji Słońca S3 był i będzie zbliżony do obecnego na Antarktydzie - pozycja Słońca S1. Śladem określającym zasięg lądolodu na biegunie północnym w położeniu Słońca S3 jest wieczna  zmarzlina zwana również "zlodowaceniem podziemnym", która na półkuli północnej obejmuje około 80% Alaski, większość północnej Kanady i 65% Syberii. Średnia głębokość do której sięga wieczna zmarzlina, na północnej półkuli waha się obecnie w granicach 150 - 300 metrów. W aktualnie panujących warunkach klimatycznych na Syberii - w położeniu Słońca S1, górna ok. dwumetrowa warstwa zmarzliny w okresie lata topnieje. 

W przeciwieństwie do zim; lata na północnej półkuli w położeniu Słońca S3, w strefie równikowej i około zwrotnikowej są upalne nie do zniesienia, ponieważ największe zbliżenia Ziemi do Słońca (peryhelium) ma miejsce w miesiącu czerwcu. 

Starożytni  Rzymianie okres ten nazywali "kanikuła" ponieważ w tym czasie Słońce znajdowało się latem w gwiazdozbiorze Kanikuły ( lac. canikula, dosłownie piesek) Obecna nazwa tego gwiazdozbioru -Wielki Pies, w którym znajduje się najjaśniejsza gwiazda ziemskiego nieba -Syriusz- w języku starogreckim Seiros -oznacza: ognisty, skwarny. Od tego czasu (350 r - 100 r. p.n.e. okres wielkich upałów nazywany jest: kanikułą. Zbliżenie około 5 milionów km Ziemi do Słońca musiało również skutkować zanikiem lodowców  górskich w strefie umiarkowanej półkuli północnej. Dowodem na zanik w tym okresie -S3, lodowców górskich, jest przejście przez Alpy we wrześniu 218 r. p.n.e. armii Hannibala w drodze na Rzym. Armia Hannibala liczyła 20 tysięcy piechoty, 6 tysięcy jazdy konnej oraz ponad 30 słoni bojowych. Z zachowanego opisu wyprawy wynika, że w prowadzonych walkach, słonie miały duży udział w ich zwycięskich walkach.  Ostre zimy w północnej Italii (aphelium zimą) sprawiła, że wojnę przetrwał tylko jeden słoń. Również grecki historyk Polibiusz, który do Rzymu przybył 50 lat po Hannibalu, twierdził, że Galowie w czasie wojennych wypraw przeciw Rzymowi, również wielokrotnie, bez godnych opisania  problemów, przechodzili przez Alpy. W latach położenia Słońca S3 (400- 100 r. p.n.e.) Rzym był potęgą militarną i z najazdami obcych wojsk świetnie sobie radził ale musiał skapitulować wobec nieuchronnie zachodzącymi zmianami klimatycznymi, jakie mają miejsce w czasie wędrówki Słońca wokół Syriusza. Pustynnienie terenów Północnej Afryki i ciągłe obniżanie się poziomu wód gruntowych na obszarach śródziemnomorskich były główną przyczyną upadku Rzymu. Rzymianie bardzo skutecznie, dzięki opanowaniu do perfekcji sztuki budowy akweduktów, sprowadzali do Rzymu wodę z bardzo odległych miejsc. Pierwszy akwedukt zasilający Rzym w wodę -poza Tybrem, został wybudowany w 312 roku p.n.e. a ostatni - jedenasty, w roku 226 ery współczesnej. łączna długość wybudowanych akweduktów, doprowadzających wodę do Rzymu, określana jest na 575 km. Największy i najwspanialszy akwedukt wybudowany w cesarstwie rzymskim to akwedukt doprowadzający wodę z odległości 120 km do Nowego Rzymu - Konstantynopola. Elementy składowe akweduktu to między innymi: 90 wiaduktów, 5 km tuneli i magazyny wody czystej-cysterny o łącznej pojemności przekraczającej milion metrów sześciennych. Akwedukt ten, wybudowano w latach 345-374 n.e. Wraz z pierwszym akweduktem, oddanym do użytkowania w czasie uroczystej ceremonii otwarcia nowej stolicy Cesarstwa Rzymskiego ( 330 r. n.e.) przez wiele wieków skutecznie zabezpieczały dostawę wody do nowej metropolii. Cesarz Konstanty Wielki decyzję o budowie nowej stolicy imperium podjął w 324 roku a więc dwa lata przed oddaniem do użytkowania ostatniego akweduktu doprowadzającego wodę do Rzymu. Z przedstawionych powyżej faktów  wynika, że malejące możliwości zaopatrzenia Rzymu w wodę, zmusiły cesarza Konstantyna Wielkiego do poszukiwania nowej lokalizacji stolicy imperium. Jak słuszna to była decyzja i czym skutkuje niedobór wody w mieście, przekonał się jego syn i następca Cesarza Rzymu - Konstanty II. W roku 357 gdy przybył on z nowej stolicy - Konstantynopola do Rzymu aby świętować 20- lecie swego panowania to, jak zapisano w kronikach, odniósł wrażenie, że zwiedza muzeum historycznych pamiątek a nie byłą stolicę wielkiego imperium.

Klimat na Ziemi w położeniu Słońca S4    

Rysunek 8.  

Kształt i parametry orbity Ziemi w położeniu Słońca S4 i porównanie z  S1 w latach; (1500 - 1750 r.), (30 - 280 r.), (1430 r.pne. -1180 r pne.) 

Słońce i Syriusz znajdują się na linii przecięcia płaszczyzny ekliptyki z równoleżnikiem niebieski na którym znajduje się jednocześnie Syriusz i Słońce. Lub: równonoc marcowa (wiosenna) -Rw i równonoc wrześniowa (jesienna) -Rj ma miejsce w czasie gdy Ziemia orbitując po ekliptyce, przecina równoleżnik niebieski na którym znajduje się Słońce i Syriusz. Takie usytuowanie ciał niebieskich sprawia, że apsyda Ziemi ma kierunek zbliżony do linii przechodzącej przecz: Syriusza, Słońce i punkt równonocy marcowej lub wrześniowej.

Z układu ciał niebieskich w pozycji Słońca - S4 wynika, że peryhelium Ziemi - moment największego zbliżenia Ziemi do Słońca ma miejsce w czasie równonocy wrześniowej - jesiennej a aphelium Ziemi -moment największego oddalenia Ziemi od Słońca, ma miejsce w czasie równonocy marcowej- wiosennej. W pozycji Słońca -S4 i S2, linie apsyd Ziemi pokrywają się z liniami równonocy, lecz ze względu na inne usytuowanie w stosunku do Syriusza, w pozycji Słońca - S4: peryhelium ma miejsce w czasie równonocy jesiennej a aphelium w czasie równonocy wiosennej. W stosunku do obecnego układu Słońca -S1, w układzie S4 mają  miejsce bardzo znaczące zmiany klimatyczne spowodowane różnymi od obecnych, odległościami Ziemi od Słońca we wszystkich porach roku, na obu półkulach Ziemi. Na północnej półkuli Ziemi w pozycji Słońca S4; zimy są chłodniejsze, ponieważ Ziemia jest 2,50 milionów kilometrów dalej  od Słońca  niż obecnie, natomiast wiosny są najzimniejsze w dziejach Ziemi, ponieważ Ziemia wiosną jest w aphelium. Lata i jesienie w pozycji Słońca S4 na północnej półkuli Ziemi są cieplejsze od współczesnych, ponieważ Ziemia jest bliżej Słońca o 2,5 miliona kilometrów. W porównaniu do współczesnego klimatu w strefie umiarkowanej, na półkuli północnej Ziemi, w okresie pozycji Słońca S4 panuje bardzo niekorzystny okres dla wegetacji roślin i w konsekwencji dla życiu ludzi i zwierząt. Dla obszarów strefy umiarkowanej Europy, Azji i Ameryki Północnej jest to czas najdłuższych zim w 1460 letnim okresie w dziejach Ziemi. Wiosenne, ekstremalne oddalenie Ziemi od Słońca powoduje, że okres temperatur zimowych, w tym okresie trwa nieprzerwanie od listopada do maja. Dla ludzi i zwierząt (hodowlanych i dzikich) był to okres największego braku żywności - głodu na tych terenach w dziejach Ziemi. Z tego powodu w  tym okresie, miała miejsce wielka ekspansja i migracja ludności z północnych terenów Europy na ziemie południowych sąsiadów. Europejska wojna trzydziestoletnia (1618-1648),Najazd Szwedów na Polskę (1654-1667), do 1691 roku sto tysięcy Szkotów osiedliło się  się na terenach Irlandii Północnej, wypierając rodowitych Irlandczyków. Wojny, rozboje i brak żywności sprawił, że w krajach środkowej i północnej Europy zmalała ilość ludzi średnio o 50%. a np. Czesi 0kreślają zmniejszenie swojej populacji w tym okresie o 75%. Zachowane opisy zjawisk klimatycznych z tego okresu takie jak np.:                     

• przez prawie pół roku zamarznięte Morze Bałtyckie

• zarejestrowana na południu Francji temperatura minus 23,2 stopnie C

• zamarznięta Laguna Wenecka i Tamiza w Londynie          

sprawiły, że klimatolodzy okres ochłodzenia zimowego jaki miał miejsce w położeniu Słońca S4 nazwali " Małą Epoką Lodowcową"                                                                                                    

Natomiast dla krajów położonych w strefie równikowej i około zwrotnikowych, obniżenie średnich temperatur w okresie wiosenno- letnim spowodował użyźnienie terenów pustynnych i w konsekwencji bardzo duży wzrost produkcji rolnej. Dowodem na to jest ogólnie znany fakt, iż w położeniu Słońca S4 poprzedniego cyklu ( lata 50- 300 r.ne ), Cesarstwo Rzymskie w 100% zaopatrywało się w zboże w krajach północno-afrykańskich. W tym celu Rzymianie budowali statki -masowce o wyporności do 500 ton. Tak duże okręty na Morzu Śródziemnym pojawiły się ponownie dopiero 1500 lat po upadku Cesarstwa Rzymskiego. Z powyższego wynika, że malowidła naskalne na Saharze przedstawiające sawannę a nie pustynię, na której żyły dzikie zwierzęta i wypasano stada bydła, nie wszystkie muszą pochodzić z przed wielu tysięcy lat. 

W pozycji Słońca S1 (aktualnej) lądolód na Antarktydzie osiąga maksymalną grubość i zasięg w 1460-cio letnim cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza ponieważ tylko w tym okresie; zima na półkuli południowej, zbiega się z maksymalnym oddaleniem Ziemi od Słońca = 152 mil.km - aphelium orbity Ziemi -Za. Natomiast lądolód na Arktyce w tym samym okresie osiąga minimalne gabaryty w 1460 letnich dziejach ponieważ w położeniu Słońca S1, zima na północnej półkuli- na Arktyce wypada w peryhelium-Zp =147 mil. km. w czasie maksymalnego zbliżenia Ziemi do Słońca 

 Rysunek 9.

Przedstawia położenie Ziemi i jej biegunów względem Słońca w pozycji S1- lata współczesne. Zima na północnej półkuli Ziemi z Arktyką ma miejsce w czasie ekstremalnego zbliżenia Ziemi do Słońca - 147 mln. km. Zima na południowej półkuli Ziemi z Antarktydą ma miejsce w czasie ekstremalnego oddalenia Ziemi od Słońca -152 mln. km.

W pozycji Słońca S1 (aktualnej) lądolód na Arktyce osiąga minimalne gabaryty w 1460-cio letnim cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza ponieważ tylko w tym okresie; półrocze z zimą na półkuli północnej, zbiega się z minimalnym oddaleniem Ziemi od Słońca = 147 mil.km -Zp.  W pozycji Słońca S1, ciepłe półrocze (z porą -lato ) na północnej półkuli Ziemi ma miejsce w okresie, gdy Ziemia orbituje poniżej równika niebieskiego na którym znajduje się Słońce. Bilans termiczny na Ziemi jest proporcjonalne do cosinusa kąta padania promieni słonecznych i odwrotnie proporcjonalne do sześcianu odległości Ziemi od Słońca.  

Aktualnie lądolód Arktyki osiąga minimalne parametry w dziejach 1460 letniego cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza z powodu ujemnego rocznego bilansu narastania lądolodu. Główną tego przyczyną jest fakt, że w pozycji Słońca S1, zimy Arktyczne są najłagodniejsze w 1460 letnim cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza z powodu ekstremalnie zbliżona Ziemi do Słońca. Z analogicznych przyczyn dla półkuli południowej Ziemi i dla Antarktydy jest to okres "super zim" spowodowany maksymalnym oddaleniem Ziemi od Słońca (152 mil.km) w okresie zimy. Obecnie ( 2023 rok)  Ziemia jest w początkowej fazie 1460 letnich zmian klimatycznych na jej biegunach. Na etapie ocieplania się zim na półkuli południowej Ziemi - na Antarktydzie z powodu; rozpoczęcia się procesu zmniejszania się odległości do Słońca w okresie zimy na Antarktydzie oraz w początkowej fazie obniżania się temperatur na północnym biegunie Ziemi- na Arktyce z powodu zwiększania się odległości do Słońca w okresie zimy na północnej półkuli Ziemi. Lada rok winna pojawić się oficjalna informacja o zakończeniu okresu degradacji zlodowacenia na Arktyce. Wraz z rozpoczęciem się procesu ocieplenia zim na południowej półkuli, rozpoczął się proces zmniejszania się lądolodu na Antarktydzie przejawiający się obecnie w postaci; odrywania się od lądolodu gór lodowych i tworzenia się olbrzymich jezior na powierzchni i wewnątrz lądolodu. Oderwanie się góry lodowej nawet 0 powierzchni Islandii czy Wielkiej Brytanii jest dla Ziemi zdecydowanie mniejszym problemem niż nagłe wtargnięcie morza wody z wysokości ponad tysiąca metrów np. w kierunku do Oceanu Indyjskiego. Adekwatnym opisem takiego kataklizmu jest opis Potopu Biblijnego. Przy obecnym poziomie wiedzy i techniki można spowodować niekatastroficzny wypływ jezior i mórz utworzonych na topniejącym lądolodzie, lecz w żadnym przypadku nie można zapobiec podniesieniu się poziomu wody w oceanach. Nawet gdyby stopniało tylko 60% lądolodu Antarktydy, to poziom oceanów podniesie się o ponad 30 metrów, co potwierdzone jest cyklicznym wypełnianiem słoną- morską wodą Morza Martwego-Słonego. Dowodzą tego również przekazy historyczne z których wynika, że król Salomon panujący w latach 970 -930 p.n.e. wybudował w Izraelu port i stworzył dużą flotę, co umożliwiło mu  przez Zatokę Akaba i Morze Czerwone prowadzić intensywne kontakty handlowe i towarzyskie z krajami Wschodniej Afryki. Przedstawiony cykl zmian zlodowaceń biegunowych  dowodzi, że mapy Piry Rayza - Antarktydy bez zlodowaceń szelfowych mogły powstać na przełomie XV i XVI wieku.  Proces topnienia lądolodu na Antarktydzie rozpoczął się parę lat temu i obecnie intensyfikuje się - Słońce jest w trakcie przechodzenia z pozycji S1 do S2, a więc w tej sytuacji, należy rozważyć celowość realizacji projektu: budowy rurociągu doprowadzającego wodę z Zatoki Akaba do Morza Martwego w celu spowolnienia procesu wysychania Morza Martwego.                                 

Za około 700 lat, gdy Słońce orbitując wokół Syriusza będzie w pozycji S3 (RYS. 10). Arktykę pokryje ekstremalne zlodowacenie, sięgające granic wiecznej zmarzliny na północnej półkuli Ziemi, ponieważ w tym czasie północna półkula Ziemi będzie w identycznym położeniu względem Słońca w jakim obecnie znajduje się półkula południowa. 

Rysunek 10.  

Przedstawia położenie Ziemi w czasie aphelium i peryhelium, względem Słońca będącego w pozycji S3. 

25800 letni cykl zmian klimatycznych - Cykl Platona.

Genezą tego cyklu jest obrót Syriusza wraz ze Słońcem wokół gwiazdy "Sah" - gwiazdy która  w okresie budowy piramid znajdowała się w gwiazdozbiorze Oriona. Czas trwania cyklu jest określony przez; rzeczywisty ruch Słońca względem dwunastu Gwiazdozbiorów Zodiaku. Precyzyjny czas trwania cyklu określa roczna zmiana położenia względem gwiazd stałych punktów równonocy; wiosennej i jesiennej oraz punktów przesileń słonecznych; letnich i zimowych. Współczesne badania precesji punktów równonocy określiły ich roczny obrót na 50,26 sekundy z którego wynika, że czas pełnego obrotu Słońca i Syriusza wokół gwiazdy "Sah" trwa 25786 lat.  

                "Rok Platoński- cykl odnawiania się świata"              

           25800- letni cykl orbitowania Syriusza i Sł0ńca  

wokół gwiazdy "Sah".

Powyższe sformułowanie jest bliższe poglądom starożytnych Egipcjan od współczesnej wiedzy określającej wędrówkę Ziemi ze Słońcem w przestrzeni kosmicznej, która aktualnie zawarta jest w jednym zdaniu - "Ziemia razem ze Słońcem krąży wokół centrum Galaktyki, a wraz z Galaktyką mknie przez wszechświat". Poniżej przedstawione są fakty które dowodzą, że Ziemia ze Słońcem -Układ Słoneczny, orbituje wokół Syriusza w cyklu 1460 lat a w cyklu 25800 lat; Układ Słoneczny  wraz z Syriuszem orbitują wokół gwiazdy; którą starożytni Egipcjanie nazywali Sah; "Ten który się przybliża" i którą najczęściej przedstawiali jako charakterystyczny pas trzech gwiazd w Gwiazdozbiorze Oriona. W dowód uznania dla starożytnych przekazów, gwiazda wokół której orbituje Syriusz, w dalszej części artykułu będzie określana jako; gwiazda "Sah".

Rysunek nr. 11  przedstawia rzut i przekrój płaszczyzny; po której od milionów lat orbituje Układ Słoneczny. Planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca po ekliptyce- płaszczyźnie której punktami kardynalnymi są; Słońce, Syriusz i gwiazda "Sah". Syriusz orbituje wokół 'Sah" w cyklu ok. 25800 lat po płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem ~ 24 stopni. Słońce orbituje wokół Syriusza po płaszczyźnie równika niebieskiego co dowodzi, że oś obrotu Syriusza jest prostopadła do płaszczyzny równika niebieskiego. Dowodami potwierdzającymi fakt, że Słońce orbituje wokół Syriusza są niepodważalne starożytne przekazy ( kalendarz sotisowy- stosowany w Egipcie przez tysiące lat  ) oraz współczesne obserwacje potwierdzające, że słoneczny rok zwrotnikowy jest krótszy od gwiazdowego o ~20,4 minuty i że punkt równonocy przesuwa się się po nieboskłonie o około 50 sekund łuku na rok.  

Rysunek 11. 

Płaszczyzna orbitowania Syriusza wokół gwiazdy "Sah" w cyklu ok. 25800 lat.

Syriusz orbituje wokół gwiazdy "Sah" w cyklu ~ 25800 lat po "ekliptyce bis" -płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem zbliżonym do nachylenia ekliptyki; około 24 stopni. Oś obrotu Syriusza -oś jego wirowania jest prostopadła do płaszczyzny równika niebieskiego. Słońce orbituje wokół Syriusza w cyklu 1460 lat po płaszczyźnie przechodzącej przez płaszczyznę równika Syriusza i po płaszczyźnie równika niebieskiego. Ziemia orbituje po ekliptyce -płaszczyźnie przechodzącej przez środek gwiazdy "Sah" i przez równik niebieski na którym znajduje się Słońce w czasie; orbitowania wokół Syriusza i gwiazdy "Sah". To jest powód i przyczyna, że punkt Barana - punkt równonocy wiosennej przesuwa się po ekliptyce bis, dokonując pełnego obiegu w ciągu około 25 800 lat oraz że punktami kardynalnymi  płaszczyzny orbitowania Ziemi są: Słońce, Syriusz i Gwiazda "Sah". 

Obliczenie wielkości kąta a -kąta obrotu Syriusza (wraz z Słońcem i Ziemią) wokół gwiazdy "Sah" w czasie 1460 lat, to jest w czasie  jednego obrotu Słońca wokół Syriusza. 

a = 1460lat/25800lat x 360 stopni =20,372 stopni = kąt obrotu Syriusza wokół gwiazdy "Sah" w czasie 1460 lat. 

Obliczenie prędkości kątowej  (Va) obrotu Syriusza względem gwiazdy "Sah".

 Va = 20,372 stopni /1460 lat = 50,23 sek./rok. =średnia prędkość kątowa obrotu Słońca  wokół gwiazdy "Sah"

Va jest tożsama z 1460  letnim cyklem obrotu Słońca i Ziemi wokół Syriusza. 

Rysunek 12. 

Parametry orbitowania; Słońca i Syriusza 

Gwiazda "Sah" - "ten który się przybliża". Powyższy rysunek jest zgodny z przekazem Egipcjan żyjących w czasach budowy piramid z tym, że precyzyjne tłumaczenie starożytnego przekazu winno mieć brzmienie; "ten do którego Ziemia  cyklicznie się przybliża i oddala". Powyższy rysunek i przedstawione obliczenia (w artykule nr 1)  parametrów orbitowania Słońca i Syriusza, umożliwiają rozszerzyć starożytny przekaz do brzmienia; "ten do którego się zbliżamy i oddalamy w cyklu 1460 lat, od odległości maksymalnego oddalenia = 1,709 x 1015 m, do odległości maksymalnego zbliżenia równej     1,431 x 1015 m". Jest to tak duża różnica odległości (dwa razy większa od odległości Słońca od Syriusza), że starożytni Egipcjanie do sformułowania przekazu o zbliżaniu się do gwiazdy "Sah" nie musieli mieć teleskopów a wystarczyły przez tysiące lat prowadzone obserwacje nieba oraz uczestnictwo w zmianach warunków życia na Ziemi. Ogólnie znanymi i dotychczas niewyjaśnionymi przykładami zmieniających się cyklicznie warunków życia na Ziemi są budowle megalityczne świadczące o bardzo dużych i przejściowych zmianach wielkości grawitacji ziemskiej oraz cyklicznie i naprzemiennie zmieniające się długie cykle glacjalne z krótkimi okresami ocieplenia w którym obecnie Ziemia się znajduje. Uściślenie tych zagadnień i wyjaśnienie innych anomalii życia na Ziemi w czasie "Roku Platońskiego" będzie przedstawione w artykule nr 4 -Oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich.  

                                                                                                                          *            *         *