Rysunek 1. 

Przedstawia wzajemne położenie: Słońca i BCus- barycentrum Układu Słonecznego            (środek ciężkości wszystkich ciał U.S. - łącznie ze Słońcem) w okresie od 1945  - do 1995 roku

Rysunek nr 1 pośrednio potwierdza astronomiczny fakt, że Słońce krąży wokół BCus -środka ciężkości Układu Słonecznego. W dalszej części tego artkułu zostanie dowiedzione, że należy odróżnić pojęcie orbitowania od krążenia- obrotu ciał niebieskich ponieważ geneza tych zjawisk jest odmienna. ORBITOWANIE ciał niebieskich -planet to efekt bezpośredniego oddziaływania słonecznej energii grawitacyjnej na planetę, natomiast krążenie-obrót nie ma bezpośredniego związku z oddziaływaniem energii grawitacyjnej.

Rysunek nr.1 jest efektem badań które są milowym krokiem w poznaniu mechaniki ciał niebieskich. W niniejszym artykule zostanie dowiedzione, że opis rysunku -interpretacja badań winna być skorygowana i brzmieć jak niżej.

" Wszystkie planety wraz ze Słońcem krążą wokół środka ciężkości Układu Słonecznego - BCus w cyklu 18,03 lata. Czasem duże planety mogą "wyciągnąć" barycentrum z obszaru Słońca, co nie oznacza, że Ziemia (jak i wszystkie inne planety) orbitują wokół pustego miejsca, ponieważ wszystkie planety Układu Słonecznego pod wpływem energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce orbitują wokół środka masy Słońca."

Z badań przedstawionych w artykule Alexander J. Hahn  i ze skali porównawczej do znanej średnicy Słońca z rysunku nr 1 wynika, że w latach 1990, 1951-52, BCus -środek ciężkości całego Układu Słonecznego nie pokrywał się ze środkiem Słońca a w  1964 i 1988 roku, BCus znajdowało się na skraju Słońca -to oznacza, że BCus - środek ciężkości U.S. wokół którego krąży Słońce, znajdował się w odległości ; 0,7 miliona km od środka Słońca a w roku 1984 Słońce jest oddalone od BCus około dwa razy dalej -około 1,4 miliona km. W relacjach zmian odległości między Ziemią a Słońcem nie jest to duża różnica ponieważ coroczna zmiana odległości między aphelium a peryhelium Ziemi wynosi 150 milionów km.

Uściślenie znaczenia stosowanych określeń; orbitowanie, krążenie - obrót i wirowanie.  

-orbitowanie; to określenie dotyczy zjawiska astronomicznego spowodowanego bezpośrednim oddziaływaniem energii grawitacyjnej emitowanej przez inne ciało niebieskie.

- krążenie, obrót; dotyczy zjawisk których genezą nie jest lub jest ale tylko pośredni udział oddziaływania energii grawitacyjnej. 

Geneza zjawiska; Obrotu Słońca i środka ciężkości planet BCpl wokół środka ciężkości Układu Słonecznego- BCus w cyklu 18,03 lata.

Wszystkie planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca w cyklach i parametrach orbitowania proporcjonalnych do  oddziałującego na nie natężenia słonecznej energii grawitacyjnej. Ponieważ różna jest masa planet oraz każda planeta orbituje w różnych odległościach od Słońca więc środek ciężkości wszystkich planet-BCpl nieustannie zmienia położenie względem Słońca. W Układzie Słonecznym zdecydowanie dominującymi planetami pod względem masy są Jowisz -1,9*10 /27  kg i Saturn -5,7*10/26 kg których czas obiegu wokół Słońca trwa; 11,86 lat Jowisza i 29,46 lat Saturna, to wskazuje, że  czas obiegu środka ciężkości wszystkich planet - BCpl musi oscylować  około 18 lat.

Całkowitą masę Układu Słonecznego stanowią; masa Słońca plus masa wszystkich planet z ich satelitami.  Środek ciężkości Układu Słonecznego (Słońca + planet) -BCus, zgodnie z prawami fizyki zawsze znajduje się na odcinku między Słońcem i  środkiem ciężkości planet-BCpl. Ponieważ środek ciężkości Układu Słonecznego -BCus jest punktem wokół którego krąży środek ciężkości planet-BCpl w cyklu około 18 lat więc również Słońce znajdujące się w linii prostej po przeciwnej stronie środka ciężkości Układu Słonecznego musi krążyć wokół BCus w tym samym cyklu co BCpl-środek ciężkości planet.  Takie zjawiska astronomiczne jak: cykl zaciemnienia Słońca -Saros, cykle ekstremalnych zbliżeń Księżyca do Ziemi oraz cykle ekstremalnych pływów dowodzą, że cykl obrotu Słońca i środka ciężkości planet-BCpl wokół BCus trwa 18,03 lat. 

Planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca w cyklach i parametrach orbitowania wprost proporcjonalnych do oddziałującego na nie  natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce. Grawitacyjna więź planet ze Słońcem sprawia, że tworzą wspólnie we wszechświecie, odrębny układ ciał niebieskich -Układ Słoneczny. Zgodnie z prawami fizyki orbitowanie planet wokół Słońca, powoduje krążenie ich wspólnego środka ciężkości - BCpl obrót wokół środka ciężkości całej masy Układu Słonecznego BCus - ze Słońcem włącznie. Zjawisko krążenia Słońca i środka ciężkości planet- BCpl wokół środka ciężkości całego Układu Słonecznego BCus jest zjawiskiem fizycznym obowiązującym we wszechświecie.                                                                                  

WIROWANIE ciała niebieskiego np.; obrót Ziemi wokół własnej osi, obrót masy grawitacyjnej Układu Słonecznego wokół BCus; nie mają bezpośredniego związku z oddziaływaniem grawitacyjnym innych ciał niebieskich. Genezą tego zjawiska jest podobna do wirowania ciała - masy będącej w ruchu liniowym- w nie idealnej próżni a której środek ciężkości nie pokrywa się z jej środkiem geometrycznym. Pośredni związek z oddziaływaniem grawitacyjnym innych ciał na wirujące ciała niebieskie polega na tym, że to oddziaływanie grawitacyjne, powoduje niecentryczne usytuowanie środka ciężkości masy grawitacyjnej do środka geometrycznego ciała niebieskiego. Klasycznym tego przykładem jest kula ziemska. Planeta Ziemia wiruje wokół własnej osi, ponieważ oddziaływanie grawitacyjne Słońca sprawia, że środek ciężkości masy grawitacyjnej Ziemi jest ciągle przesunięty -oddalony od środka geometrycznego w kierunku Słońca. Opór atmosfery kosmosu na pędzącą kulę o średnicy ponad 6 tysięcy kilometrów z prędkością 30 km/sek. z przesuniętą osią obrotów od osi geometrycznej powoduje jej wirowanie. O tym czy ciało niebieskie wiruje czy nie, decydują wielkości i  proporcje poszczególnych w/w parametrów. Uściślenie zagadnienie w artykule nr.4; oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich. 

CZAS TRWANIA CYKLI ORBITOWANIA, KRĄŻENIA I WIROWANIA ciał niebieskich 

• 24 godziny -cykl WIROWANIA Ziemi wokół własnej osi.

• 29 dni 12godz. 44min i 3sek.- cykl ORBITOWANIA Ziemi i Księżyca wokół BCzk -środek ciężkości układu; Ziemia -Księżyc.

• 29,25 -29,83 dni - miesiąc synodyczny  _ cykl OBROTU liniowego ustawienia Ziemi i Księżyca względem Słońca. Zmienność czasu trwania miesiąca synodycznego wynika z faktu, że w czasie KRĄŻENIA całego Układu Słonecznego wokół BCus w cyklu około 18,03 roku, ma miejsce również zmiana położenia Słońca względem BCus -(rys 4, 5, 6), które jest spowodowane nieustanną zmiana usytuowania środka ciężkości wszystkich planet względem Słońca.   

• 1 rok - cykl ORBITOWANIA BCzk- (barycentrum układu; Ziemi i Księżyca) wokół Słońca. W rzeczywistości mierzony jako cykl orbitowania Ziemi względem Słońca.

• 18,o3 lata - średni czas cyklu KRĄŻENIA Słońca wokół BCus = Jest tożsamy; z cyklem zaćmień Słońca i Księżyca, z cyklicznym występowaniem ekstremalnych odległości Księżyca od Ziemi z cyklicznie występującymi ekstremalnymi pływami ; ZE WSZYSTKIMI ZJAWISKAMI ASTRONOMICZNYMI KTÓRYCH ŚREDNI CYKL WYSTĘPOWANIA POWTARZA SIĘ CO OKOŁO 18 LAT 11 DNI I 8 GODZIN. 

• 1460 lat -cykl ORBITOWANIA BCus- środka ciężkości Układu Słonecznego wokół Syriusza. 

• 25800 lat -cykl ORBITOWANIA Syriusza wokół gwiazdy Sah - w gwiazdozbiorze Oriona w czasie budowy piramid.

Rysunek 2.

Cykl obrotu linii zaćmień Słońca jest tożsamy z 18,03 letnim cyklem obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus. 

Rysunek nr -3 i 3A  przedstawia 18,03- letni cykl zaćmień Słońca; lata 2006 - 2024r. który jest tożsamy z 18 letnim cyklem OBROTU Słońca wokół BCus. Dla zwiększenia przejrzystości, 18,03- letni cykl obrotu Słońca wokół BCus, został przedstawiony w dwóch 9-cio letnich okresach; lata 2006-2014 i 2015-2024.

Rysunek 3 

Przedstawia 9 letni okres, 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego, gdy Słońce znajduje się   poniżej równika niebieskiego na którym znajduje się środek ciężkości Układu Słonecznego -BCus.

Rysunek 3A 

 Przedstawia 9 letni okres, 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego, gdy Słońce znajduje się powyżej równika niebieskiego na którym znajduje się środek ciężkości całego Układu Słonecznego- BCus.

  Reasumpcja zagadnienia; położenie Ziemi względem Słońca w aspekcie                       argumentów przedstawionych w niniejszym artykule. 

Układ; Ziemia -BCzk -Księżyc orbituje wokół Słońca po ekliptyce - płaszczyźnie której stałymi punktami są; Słońce, Syriusz i gwiazda "Sah" - (artykół 1 ). BCzk- środek ciężkości układu ciał; Ziemia- Księżyc w cyklu jednego roku orbituje wokół Słońca i jednocześnie w cyklu 18,03 lat wraz ze Słońcem i całym Układem Słonecznym krążą - wirują wokół wspólnego środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich  Układu Słonecznego- BCus (rys. nr. 1, 2, 3, 3A). Powyższe twierdzenie wbrew pozorom, jest w całkowitej zgodności z epokowym odkryciem Mikołaja Kopernika. Przedstawiony w niniejszym artykule dowód na krążenie Słońca wokół BCus- środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego jest tylko drobnym uzupełnieniem - aneksem do epokowego odkrycia M. Kopernika ponieważ parametry orbitowania wszystkich planet wokół Słońca są głównie i niezmiennie proporcjonalne do oddziałującego na nie, wielkości natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce. Rozwinięcie zagadnienia w artykule nr.4. 

******** w rys. 6B zlikwidować; kropkę, strzałkę i BCzk *******

   Ad. Rysunku 6A.

M1 - Mont Saint Michel w czasie dobowego wirowania Ziemi wokół pionowej osi obrotów, najbliżej liniowego położenia; środek Ziemi, Księżyc, Słońce - ekstremalny przypływ- godzina X ( czasu miejscowego) ponieważ na kierunku Oz-M1 natężenie energii grawitacyjnej emitowanej przez Ziemię całkowicie sumuje się z energią grawitacyjną emitowaną przez Księżyc i Słońce w czasie 18,03 letniego zbliżenia.

M2  -Mont Saint Michel - odpływ godz. X+ ~6h -ponieważ w tym położeniu Saint-Michel natężenie energii grawitacyjnej emitowanej przez Księżyc i Słońce ma kierunek prostopadły do ziemskiej grawitacji (cos 90=0) i z tego powodu w punkcie M2 grawitacji Ziemi nie zwiększa się-oddziaływanie grawitacyjne Słońca i Księżyca ma zerowy wpływ na natężenie energii grawitacyjnej emitowanej przez Ziemię. 

M3 -Mont  Saint Michel - przypływ- godz. X +~12 h.

M4 -Mont  Saint Michel  - odpływ- godz. X + ~18 h.

M6- Mont  Saint Michel  - przypływ- godz. X +~24 h.

Przeciętny czas między kolejnymi ekstremalnymi przypływami wynosi ok. 12 godz. 25 min. - jest różny ponieważ w różnym odstępie czasie ma miejsce; najbardziej zbliżone do liniowego ustawienia: zatoki M-SM ze środkiem Ziemi, Słońca i Księżyca.

 Genezą tego zjawiska jest fakt, że Ziemia wirując wokół własnej osi, wykonuje pełny obrót względem Słońca w czasie 24 godzin a względem Księżyca w czasie 24 godzin i 50 minut. To jest przyczyną, że zależnie od położenia Księżyca i Słońca względem Ziemi na oceanach występują pływy w różnych terminach, wielkościach i rodzajach. W większości miejsc na świecie - Ocean Atlantycki i Indyjski-pływy występują regularnie co 12 godzin i 25 minut- t.z. "pływy półdobowe" . W rejonie Pacyfiku występują pływy mieszane; półdobowe i dobowe z tym, że zdecydowanie różnej wielkości. W Zatoce Meksykańskiej poziom wody podnosi się co 24 godz. i 50 min.  

 Sumaryczna  wielkość natężenia energii grawitacyjnej na powierzchni Ziemi w czasie ekstremalnych pływów w zatoce M-SM (punkt M1 i M3 - rys 6) jest równa; wielkości natężenia  energii grawitacyjnej emitowanej przez Ziemię powiększoną o geometryczną wielkość - cos a natężenia  energii grawitacyjnej emitowanej przez: Księżyc i Słońce. Dla punktów M1 i M3 linie natężeń energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce i Księżyc są równoległe do NEGz- linii natężenia ziemskiej grawitacji  więc kąt a=0 stopni a cos a=1        więc    -  Σ NEG Z-M1,3= NEG Z +NEG K +NEG S 

   NEG Z = M Z* G / (Rz) 3

 NEG M  -natężenie energii  grawitacyjnej emitowanej  przez Ziemię, w punkcie "M" -zatoka M-S.M,                                           (Rz )3 -trzecia potęga odległości między środkiem ciężkości Ziemi a punktem " M " na powierzchni Ziemi -Zatoka M-S M.                               G-stała grawitacyjna       M z- masa Ziemi

    (Rz)3   -Odległość zatoki MSM od środka ciężkości Ziemi. Trzecia potęga ponieważ linie natężenia  energii grawitacyjnej emitowane przez Ziemię i każde inne ciało niebieskie rozchodzi się promieniście od jego środka ciężkości we wszystkich kierunkach przestrzeni kosmicznej- analogicznie jak energia świetlna i cieplna emitowana przez Słońce. Rozwinięcie i uzasadnienie analityczne zagadnienia w artykule nr 4-oddziaływanie grawitacyjne trzech ciał niebieskich.  

              Natężenie energii grawitacyjnej emitowanej przez Księżyc i docierające do środka Ziemi - NEGK-Z =MK *G / (D z-K )3 

             Natężenie słonecznej energii grawitacyjnej docierające do środka Ziemi - NES-Z =Ms *G / (D z-S )3 

             Mz, MK, Mi.  - masa ciał niebieskich: Ziemi, Księżyca i Słońca.

M1, M2, M3, M4, M5, M6 - zmiana położenia Zatoki M.S.M. względem liniowego ustawienia Księżyca -K, Słońca -S w czasie jednej doby wirowania Ziemi wokół Oz.

Oz- pionowa oś wirowania Ziemi -środek ciężkości Ziemi

Wpływ Księżyca i Słońca na sumaryczną wielkość grawitacji na powierzchni Ziemi, przedstawiono w sytuacji jednoczesnego liniowego ustawienia tych ciał niebieskich ze środkiem Ziemi, co miało miejsce w czasie ekstremalnych pływów 20 III 2015r w Kanale La Manche i Zatoce Mont Saint Michel. Ekstremalne przypływy są efektem jednoczesnego około liniowego ustawienia dwóch kierunków; Mont Saint Michel - środka ciężkości Ziemi z kierunkiem -prostymi łączącymi środek Ziemi ze Słońcem i Księżycem. W tym (liniowym) położeniu natężenie energii grawitacyjnej emitowanej przez Ziemię, całkowicie sumuje się z energią grawitacyjną emitowaną przez Księżyc i Słońce. 

           Σ NEGz(M1,M3=NEGzM+NEGKM + NEGsM +  - Przypływ; godz.; X, (X+ ~12h.) i (X+~24)  

Natomiast w położeniu Mont -S.M; w pozycji M2 i M4 natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Księżyc i Słońce  nie sumują się z energią grawitacyjną emitowaną przez Ziemię ponieważ kierunki linii natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce i Księżyc (linia S-Oz oraz K -Oz-środek Ziemi) są prostopadłe do kierunku linii natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Ziemię cos90=0                 

ΣNEGZ (M2-M4) =NEGZ +(NEG K +NEG s) * (cos 90)  =NEGz   -Odpływ; godz. (X+6 h) i (X+18 h )  

dla pozycji M5 - godz. X+22 godz.  Rysunek 5   kąt-a  między liniami natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce i Księżyc a linią ziemskiej grawitacji w punkcie M5 wynosi  30 stopni -cos 30= 0,866  więc

    ΣNEGZ5 =NEGZ +(NEG K +NEG s) cos 30   = NEZ +(NE K +NE s) 0,866   

W stanach pośrednich -przy pływach mieszanych- sumaryczne natężenie energii grawitacyjnej w określonych punktach na powierzchni kuli ziemskiej- na lądach i oceanach  wynosi;    ΣNEGZ =NEGZ +NEG K *cos a + NEG s * cos b 

Rejestry terminów i obserwacje zmian wielkości pływów potwierdzają i dowodzą, że genezą pływów nie jest bezpośrednie przyciąganie wód oceanicznych przez Księżyc, Słońce czy inne ciała niebieskie. Pływy to efekt zmieniającej się sumarycznej  wielkości grawitacji ziemskiej na kierunkach oddziaływań energii grawitacyjnej; Słońca, Księżyca i innych ciał niebieskich- NEGx *cos x . Gdzie kąt x jest kątem przestrzennym między dwoma liniami: linią łączącą środek Ziemi z określonym punktem na powierzchni Ziemi a linią łączącą środek Ziemi ze środkiem masy ciała niebieskiego emitującego energię grawitacyjną. Stąd wzór ogólny na nieustannie zmieniającą się wielkość grawitacji w określonych punktach na powierzchni Ziemi przedstawia się j.n.

                             ΣNEGZ =NEGZ +NEG K *cos a + NEG s * cos b +NEGx * cos x

Tak przedstawia się wzór na określenie wielkości grawitacji w dowolnym czasie i miejscu na powierzchni Ziemi, w głębi Ziemi i w atmosferze ziemskiej 

Poziom wód wszystkich zbiorników wody na  Ziemi jest prostopadły do linii skierowanej ku środkowi ciężkości kuli ziemskiej- bo taki jest kierunek  linii natężenia grawitacyjnego Ziemi, stąd kulisty kształt powierzchni oceanów, planet, gwiazd i bardzo wiekowych meteorytów spadających na Ziemię. Gdyby na Ziemię nie oddziaływały grawitacyjnie inne ciała niebieskie to zjawiska pływów byśmy nie doświadczali. To oddziaływanie grawitacyjne innych ciał niebieskich a głównie; Księżyca i Słońca zmienia wielkość sumarycznej grawitacji na kierunkach ich oddziaływania i usytuowanie środka ciężkości kuli ziemskiej. Aktualne zmiany w ziemskiej grawitacji są na tyle mało znaczące w kształtowaniu aktualnych warunków życia ludzi na Ziemi, że są praktycznie pomijane. Pływy wód oceanicznych, tsunami, pororoca na Amazonce, wędrujące głazy po Dolinie Śmierci w Kalifornii czy w przeszłości "wędrujące" po wyspie Wielkanocnej posągi dowodzą, że wielkość ziemskiej grawitacji nie jest stała a budowle megalityczne, współczesne ptaki nieloty i dinozaury wskazują i dowodzą jak wielkie mogą być zmiany w grawitacji Ziemi które są spowodowane; zmiennym- sumarycznym oddziaływaniem grawitacji innych ciał niebieskich. Chwilowe zmiany ziemskiej grawitacji są zbyt małe aby współczesny człowiek je zauważał ale są ponieważ to one powodują miejscowe, niespodziewane i "samoistne" trąby powietrzne, lawiny śnieżne, kamienne i błotne oraz mogą być powodem niewyjaśnionych przyczyn zatonięć okrętów i katastrof lotniczych.          

Kształt zatoki Mont Saint-Michel ma wpływ na wielkość pływów ale na pewno nie ma żadnego wpływu na terminy ich występowania. W czasie jednego -dobowego obrotu Ziemi wokół własnej osi, zatoka dwa razy przechodzi przez wierzchołek grawitacyjnego wzniesienia -linię sumarycznego natężenia grawitacyjnego Z-S-K  (Rys 6 poz. Z1 iZ3) wówczas poziom wody w zatoce wzrasta-średnie pływy syzygijne są wysokości ok. 8 m. Natomiast gdy zatoka M-S.M w czasie dobowego obrotu Ziemi wokół własnej osi znajdzie się w pozycji Z3 i Z5 Rysunek 5, ma miejsce odpływ ponieważ w tych położeniach zatoki M-S.M oddziaływanie grawitacyjne Księżyca i Słońca nie sumuje się z grawitacją Ziemi- kierunek linii natężenia grawitacyjnego Księżyca i Słońca jest prostopadły do linii natężenia grawitacyjnego Ziemi - cos 90=0. Wierzchołek wzgórza pływowego zawsze znajduje się w miejscach oceanów przez które przechodzi linia maksymalnej sumarycznej wielkości natężenia energii grawitacyjnej. Przy pływach syzygijnych jest to linia przechodząca przez środek ciężkości Ziemi, Słońca i Księżyca.  Wielkość pływów jest zmienna, ponieważ nieustannie zmieniają się parametry orbitowania Księżyca względem Ziemi i Ziemi względem Słońca. Poziom lustra wody w oceanach zawsze nadąża za utrzymywaniem się na poziomie jednakowej wielkości sumarycznego natężenia energii grawitacyjnej Ziemi i zawsze jest prostopadły do kierunku grawitacji sumarycznej -wypadkowej. Na przykład; uśrednione grudniowe pływy syzygijne są większe od czerwcowych ponieważ Ziemia w grudniu jest o około 5 milionów kilometrów bliżej Słońca niż w czerwcu co sprawia, że sumaryczne natężenie promieniowania grawitacyjnego Słońca i Księżyca docierającego do Ziemi w miesiącu grudniu jest większe od sumarycznego natężenia promieniowania grawitacyjnego Słońca i Księżyca w miesiącu czerwcu. Cyklicznie zmieniające się kierunki płynięcia wód oceanicznych zawsze w stronę obszarów większego sumarycznego natężenia energii grawitacyjnej decydują o sezonowej wędrówce ryb i ssaków oceanicznych a w starożytności na Oceanie Indyjskim decydowały również o sezonowych kierunkach żeglowania. Ogólnie znanymi przykładami fal pływowych wywołanych kumulacją energii grawitacyjnej emitowanej w kierunku Ziemi przez Słońce, Księżyc i inne ciała niebieskie są ogólnie znane takie zjawiska jak; fale pływowe na Amazonce -pororoca dochodzące do setek kilometrów w głąb kontynentu i tsunami - oceaniczne fale pływowe dochodzące do 30 metrów wysokości te o liniowym, ściśle określonym kierunku przesuwania się w odróżnieniu od tsunami wywołanymi trzęsieniami ziemi które po oceanie rozchodzą się promieniście od jego epicentrum.

*          *            *