Ziemia - Księżyc -Słońce
Teza 1 - Środek ciężkości planet (BCpl) oraz Słońce krążą wokół środka ciężkości Układu Słonecznego (BCus) w cyklu 18,03 lata - w cyklu "saros".
Teza 2 - Ziemia i Księżyc tworzą układ różnej wielkości ciał niebieskich orbitujący wokół środka ciężkości Ziemi. Płaszczyzna orbitowania Księżyca wokół Ziemi skierowana jest nieustannie ku Słońcu.
.
Od tysięcy lat wiemy; w ciągu ilu dni Księżyc okrążając Ziemię, zajmuje tą samą pozycję względem Słońca- co ile dni Księżyc ukazuje się w tej samej fazie. Od paru wieków wiemy, że cykl miesiąca synodycznego- obiegania Ziemi przez Księżyc względem Słońca - wynosi średnio; 29,531 średniej doby słonecznej. W rzeczywistości długość okresu synodycznego jest określana jako " zadziwiająco stała", ponieważ stwierdzono, że dwie takie same fazy Księżyca następują po 29 dniach 12 godzinach 44 minutach i 3 sekundach. Regularność powtarzania się cykli faz Księżyca określana jest jako "zadziwiająca", ponieważ geneza tego zjawiska nie została dotychczas jednoznacznie określona. Dotyczy to również ogólnie znanego i podziwianego zjawiska astronomicznego, jakim jest; zaćmienia Słońca i Księżyca. Dotychczasowe wyjaśnienie genezy zaćmień jest niepełne, ponieważ ogranicza się praktycznie do liniowego ustawienia; Ziemi Słońca i Księżyca. Bez uwzględnienia faktu, że punktem centralnym wokół którego wiruje cały Układ Słoneczny wraz ze Słońcem w cyklu 18,03 lata jest BCus -środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego oraz nie uwzględnienie faktu, że orbitowanie układu Ziemia - Księżyc różni się od obecnie obowiązującego schematu, niemożliwe jest jednoznaczne i pełne wyjaśnienie wielu zjawisk astronomicznych. *
"Nasza planeta krąży wokół środka ciężkości Układu Słonecznego (barycentrum), który często pokrywa się z obszarem zajmowanym przez Słońce, chociaż nie zawsze. Czasem duże planety mogą "wyciągnąć" barycentrum z obszaru Słońca, co oznacza, że Ziemia (jak i wszystkie inne planety wraz ze Słońcem) orbitują wokół pustego miejsca."
Źródło: Alexander J. Hahn, Basic Calculus of Planetary Orbits and Interplanetary Flight Alexander J. Hahn The Missions of the Voyagers, Cassini, and Juno, Springer, 2020; p. 37.
Image credit: Carl Smith. See https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Solar system barycenter.svg
Rysunek nr 1 pośrednio potwierdza astronomiczny fakt, że Słońce krąży wokół BCus -środka ciężkości Układu Słonecznego. W dalszej części tego artkułu zostanie dowiedzione, że należy odróżnić pojęcie orbitowania od krążenia- obrotu ciał niebieskich ponieważ geneza tych zjawisk jest odmienna. ORBITOWANIE ciał niebieskich -planet to efekt bezpośredniego oddziaływania słonecznej energii grawitacyjnej na planetę, natomiast krążenie-obrót nie ma bezpośredniego związku z oddziaływaniem energii grawitacyjnej.
Rysunek nr.1 jest efektem badań które są milowym krokiem w poznaniu mechaniki ciał niebieskich. W niniejszym artykule zostanie dowiedzione, że opis rysunku -interpretacja badań winna być skorygowana i brzmieć jak niżej.
" Wszystkie planety orbitują wokół Słońca, Słońce krąży wokół środka ciężkości Układu Słonecznego - BCus w cyklu 18,03 lata. Czasem duże planety mogą "wyciągnąć" barycentrum z obszaru Słońca, co nie oznacza, że Ziemia (jak i wszystkie inne planety) orbitują wokół pustego miejsca, ponieważ wszystkie planety Układu Słonecznego pod wpływem energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce orbitują wokół środka masy Słońca."
Z badań przedstawionych w artykule Alexander J. Hahn i ze skali porównawczej do znanej średnicy Słońca z rysunku nr 1 wynika, że w latach 1990, 1951-52, BCus -środek ciężkości całego Układu Słonecznego nie pokrywał się ze środkiem Słońca a w 1964 i 1988 roku, BCus znajdowało się na skraju Słońca -to oznacza, że BCus - środek ciężkości U.S. wokół którego krąży Słońce, znajdował się w odległości ; 0,7 miliona km od środka Słońca a w roku 1984 Słońce jest oddalone od BCus około dwa razy dalej -około 1,4 miliona km. W relacjach zmian odległości między Ziemią a Słońcem nie jest to duża różnica ponieważ coroczna zmiana odległości między aphelium a peryhelium Ziemi wynosi 150 milionów km.
Uściślenie znaczenia stosowanych określeń; orbitowanie, krążenie - obrót i wirowanie.
-orbitowanie; to określenie dotyczy zjawiska astronomicznego spowodowanego bezpośrednim oddziaływaniem energii grawitacyjnej emitowanej przez inne ciało niebieskie.
- krążenie, obrót; dotyczy zjawisk których genezą nie jest lub jest ale tylko pośredni udział oddziaływania energii grawitacyjnej.
Geneza zjawiska; Obrotu Słońca i środka ciężkości planet Układu Słonecznego - BCpl wokół środka ciężkości Układu Słonecznego- BCus w cyklu 18,03 lata.
Wszystkie planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca w cyklach i parametrach orbitowania proporcjonalnych do oddziałującego na nie natężenia słonecznej energii grawitacyjnej. Ponieważ różna jest masa planet oraz każda planeta orbituje w różnych odległościach od Słońca więc środek ciężkości wszystkich planet-BCpl nieustannie zmienia położenie względem Słońca.
Cykliczny obrót wszystkich planet wokół Słońca jest tożsamy z cyklicznym obrotem środka ciężkości sumarycznej masy planet wraz z satelitami orbitującymi wokół Słońca -BCpl. Zgodnie z prawami fizyki BCpl orbitując wokół Słońca zawsze znajduje się w położeniu liniowym; BCpl - BCus - Słońce. W tym układzie ma miejsce klasyczny układ zwrotny; skoro BCpl krąży wokół Słońca to z tą samą prędkością kątową Słońce musi się obracać wokół BCus. A więc skoro środek ciężkości planet okrąża Słońce w cyklu 18,03 lata to również Słońce w cyklu 18,03 lata musi okrążać BCus- środek ciężkości całego Układu Słonecznego.
W Układzie Słonecznym zdecydowanie dominującymi planetami pod względem masy są Jowisz -1,9*10 /27 kg i Saturn -5,7*10/26 kg których czas obiegu wokół Słońca trwa; 11,86 lat Jowisza i 29,46 lat Saturna, to wskazuje, że czas obiegu środka ciężkości wszystkich planet - BCpl musi oscylować około 18 lat.
Takie zjawiska astronomiczne jak: cykl zaciemnienia Słońca -Saros, cykle ekstremalnych zbliżeń Księżyca do Ziemi oraz cykle ekstremalnych pływów dowodzą, że cykl obrotu Słońca i środka ciężkości planet-BCpl wokół BCus trwa 18,03 lat.
WIROWANIE ciała niebieskiego np.; obrót Ziemi wokół własnej osi, obrót masy grawitacyjnej Układu Słonecznego wokół BCus; nie mają bezpośredniego związku z oddziaływaniem grawitacyjnym innych ciał niebieskich. Genezą tego zjawiska jest podobna do wirowania ciała - masy będącej w ruchu liniowym- w nie idealnej próżni a której środek ciężkości nie pokrywa się z jej środkiem geometrycznym. Pośredni związek z oddziaływaniem grawitacyjnym innych ciał na wirujące ciała niebieskie polega na tym, że to oddziaływanie grawitacyjne, powoduje niecentryczne usytuowanie środka ciężkości masy grawitacyjnej do środka geometrycznego ciała niebieskiego. Klasycznym tego przykładem jest kula ziemska. Planeta Ziemia wiruje wokół własnej osi, ponieważ oddziaływanie grawitacyjne Słońca sprawia, że środek ciężkości masy grawitacyjnej Ziemi jest ciągle przesunięty -oddalony od środka geometrycznego w kierunku Słońca. Opór atmosfery kosmosu na pędzącą kulę o średnicy ponad 6 tysięcy kilometrów z prędkością 30 km/sek. z przesuniętą osią obrotów od osi geometrycznej powoduje jej wirowanie. O tym czy ciało niebieskie wiruje czy nie, decydują wielkości i proporcje poszczególnych w/w parametrów. Uściślenie zagadnienie w artykule nr.4; oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich.
CZAS TRWANIA CYKLI; ORBITOWANIA, KRĄŻENIA I WIROWANIA ciał niebieskich
24 godziny -cykl WIROWANIA Ziemi wokół własnej osi.
29 dni 12godz. 44min i 3sek.- cykl ORBITOWANIA Księżyca wokół Ziemi.
29,25 -29,83 dni - miesiąc synodyczny _ cykl OBROTU liniowego ustawienia Ziemi i Księżyca względem Słońca. Zmienność czasu trwania miesiąca synodycznego wynika z faktu, że w czasie KRĄŻENIA Słońca wokół BCus w cyklu około 18,03 roku, ma miejsce również zmiana położenia Słońca względem BCus -(rys 4, 5, 6), które jest spowodowane nieustanną zmiana usytuowania środka ciężkości wszystkich planet względem Słońca.
1 rok - cykl ORBITOWANIA Ziemi wokół Słońca, mierzony względem gwiazdy "stałej".
18,o3 lata - średni czas cyklu obrotu Słońca wokół BCus = Jest tożsamy; z cyklem zaćmień Słońca i Księżyca, z cyklicznym występowaniem ekstremalnych odległości Księżyca od Ziemi z cyklicznie występującymi ekstremalnymi pływami ; ZE WSZYSTKIMI ZJAWISKAMI ASTRONOMICZNYMI KTÓRYCH ŚREDNI CYKL WYSTĘPOWANIA POWTARZA SIĘ CO OKOŁO 18 LAT 11 DNI I 8 GODZIN.
1460 lat -cykl ORBITOWANIA BCus- środka ciężkości Układu Słonecznego wokół Syriusza.
25800 lat -cykl ORBITOWANIA Syriusza wokół gwiazdy Sah - w gwiazdozbiorze Oriona w czasie budowy piramid.
Wszystkie planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca według parametrów proporcjonalnych do oddziałującego na nie natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce. Środek ciężkości wszystkich planet-BCpl oraz Słońce krążą w cyklu 18,03 lat wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus (Rys 3 -6). A więc nakładanie się dwóch różnych zjawisk astronomicznych; orbitowania planet wokół Słońca oraz obrót Słońca wokół środka ciężkości US decyduje o zmieniających się w cyklu 18,03 lat parametrach ruchu planet względem Słońca.
Kąt λ ~ 230 30’ = kąt nachylenia płaszczyzny orbitowania Ziemi (ekliptyki) do płaszczyzny równika niebieskiego- "słonecznego".
Apsyda Ziemi -Linia przechodząca przez dwa punkty na orbicie Ziemi w których Ziemia znajduje się w ekstremalnych odległościach od Słońca.
R III -Równonoc marcowa -wiosenna na północnej półkuli Ziemi -20 III 2022r.
R IX -Równonoc wrześniowa -jesienna na północnej półkuli Ziemi -23 IX 2022r.
Linie przesileń czerwcowych i grudniowych są w związku geometrycznym z linią apsydy Ziemi.
BCus -środek ciężkości grawitacyjnej wszystkich ciał Układu Słonecznego (łącznie ze Słońcem), wokół którego krąży Słońce w cyklu 18,03 lata.
BCpl -środek ciężkości wszystkich planet U.S. z satelitami (bez Słońca).
LINIA ZAĆMIEŃ SLOŃCA- jest to linia przecięcia dwóch płaszczyzn; A- płaszczyzny obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lata z płaszczyzną; B- płaszczyzną orbitowania Ziemi i Księżyca wokół Słońca. Zaćmienie Słońca ma miejsce przy liniowym ustawieniu dwóch prostych; Ziemia - Księżyc- Słońce z prostą; Słońce- BCus -BCpl.
Orbitowanie ciał niebieskich; Słońce krąży wokół BCus w cyklu 18,03 lata po uśrednionej płaszczyźnie orbitowania planet, Ziemia orbituje wokół środka masy Słońca w cyklu 1 roku po ekliptyce, Księżyc orbituje wokół środka masy Ziemi po płaszczyźnie skierowanej ku Słońcu w stałym cyklu "Sarmaty" = 2,551 x 106 sek. ~ 29,531 dni. Rozwinięcie zagadnienia w artykule nr. 4 -oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich; Słońce -Ziemia -Księżyc.
Kąt cofania się linii zaćmień -Rys 4 to efekt jednoczesnego obrotu linii; Ziemia -Księżyc- Słońce wokół BCzk i obrotu w przeciwną stronę linii; Słońce -BCus -BCpl w cyklu 18,03 lata.
Obrót Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lata w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania Ziemi wokół Słońca powoduje obrót linii zaćmień w cyklu 18,03 lat w kierunku przeciwnym do obrotu Ziemi wokół Słońca oraz sprawia, że terminy zaćmień Słońca nie pokrywają się z cyklami miesięcy synodycznych. Przyczyną powyższych rozbieżności są różne genezy zjawisk. Stałość miesiąca synodycznego i cyklu faz Księżyca wynika z fakty, że genezą tych zjawisk jest bezpośrednia więź grawitacyjna Słońca - Ziemi i Księżyca. Natomiast terminy zaćmień Słońca i Księżyca nie mają bezpośredniego związku grawitacyjnego a są efektem mechanicznego, cyklicznego obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lat.
Rysunek nr -6 i 6A przedstawia 18,03- letni cykl zaćmień Słońca; lata 2006 - 2024r. który jest tożsamy z 18 letnim cyklem OBROTU Słońca wokół BCus. Dla zwiększenia przejrzystości, 18,03- letni cykl został przedstawiony w dwóch 9-cio letnich okresach; lata 2006-2014 i 2015-2024.
*Ekstremalne zbliżenia Księżyca do Ziemi mają miejsce w pełni i nowiu w okresie peryhelium Ziemi-miesiąc XI-II; i powtarzają się co około 18,03 lata -w każdym cyklu obrotu Słońca wokół BCus;
* Ekstremalne zbliżenia Księżyca do Ziemi w nowiu - gdy Ziemia jest maksymalnie oddalona od Słońca -to jest w okresie gdy Słońce krążąc wokół środka ciężkości Układu Słonecznego BCus znajdują się po przeciwnych stronach względem BCus. -przy liniowym ustawieniu; Ziemia -Księżyc - BCus -Słońce.
* Ekstremalne zbliżenia Księżyca do Ziemi w pełni- gdy Ziemia w czasie obrotu Słońca wokół BCus jest maksymalnie zbliżona do Słońca -przy liniowym ustawieniu; Księżyc - Ziemia- Słońce -BCus.
* BCus- środek ciężkości Układy Słonecznego wokół którego krąży Słońce wraz ze środkiem ciężkości planet w cyklu ok. 18,03 lata.
Rysunki nr. 6, 6a i 7 przedstawiają różne, niezależne od siebie zjawiska astronomiczne których wspólną genezą jest obrot Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu 18,03 lata.
Korekta układu; Księżyc, Ziemia, Słońce
Z- Ziemia. K- Księżyc G -Gwiazda stała S-Słońce
Układy ciał niebieskich; Słońce -Ziemia oraz Ziemia - Księżyc są w stałym związku grawitacyjnym z tego powodu cykl orbitowania Księżyca wokół Ziemi względem Słońca jest precyzyjnie stałym =29 dni 12 godzin 44 minut i 3 sekundy = 29,530589 dni. Cykl 4 faz Księżyca jest dowodem i potwierdzeniem stałości dwóch związków grawitacyjnych; Księżyca orbitującego wokół Ziemi i Ziemi orbitującej wokół Słońca. Uściślenie zagadnienia w artykule czwartym.
BCus - Barycentrum -środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego ze Słońcem włącznie. Energia grawitacyjna emitowana przez Słońce sprawia, że wszystkie planetu US. orbitują wokół Słońca w różnych, ściśle określonych cyklach. Cykliczny obrót planet wokół Słońca powoduje cykliczny obrót środka ciężkości wszystkich planet- BCpl wokół Słońca. Zgodnie z prawami fizyki BCus -środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego zawsze znajduje się w położeniu liniowym; BCpl - BCus - Słońce. Różny cykl obrotu planet wokół Słońca i różna ich masa sprawia, że Słońce wraz ze środkiem ciężkości wszystkich planet, okrąża środek ciężkości całego Układu Słonecznego- BCus w cyklu 18,03 lata w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania planet. To jest powód i przyczyna, że również Słońce obraca się wokół BCus w cyklu 18,03 w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania planet. W układzie Słońce -planety ma miejsce klasyczny układ zwrotny; skoro Srodek ciężkości wszystkich planet- BCpl krąży wokół Słońca w kierunku przeciwnym do orbitowania planet to z tą samą prędkością kątową i zwrotem co BCpl; w sposób mechaniczny Słońce musi się obracać wokół BCus.
21 III-h:18.22.8 - 2023 rok- Księżyc w nowiu -bez zaciemnienia Słońca dowodzi, że w precyzyjnie stałych cyklach obrotu Księżyca wokół Ziemi i Ziemi wokół Słońca, dwie półproste; Księżyc - Ziemia i Ziemia -Słońce zwykle dwa razy w roku tworzą układ liniowy.
20 IV h-0.51.2 - 2023 rok - Księżyc ponownie w nowiu po 0koło 29,5 dniach - zaciemnienie Słońca ponieważ; liniowe ustawienie; Z4- BCzk -K4 w czasie stałego cyklu orbitowania Księżyca wokół Ziemi - trafia w Słońce w czasie jego 18,03 letniego cyklu obrotu wokół BCus. Cykl orbitowania Księżyca wokół Ziemi jest stały ponieważ jego genezą jest oddziaływanie grawitacyjne Ziemi na Księżyc, natomiast 18,03 letni cykl obrotu Słońca wokół BCus nie jest stały ponieważ jego genezą jest przemieszczanie się środka ciężkości Układu Słonecznego- BCus i Słońca spowodowane różnym cyklem orbitowania planet. To sprawia, że cykle zaćmień są różne od pełnej wielokrotności cyklu orbitowania Ziemi i Księżyca wokół BCzk. Cykl miesiąca synodycznego; jest to okres czasu pomiędzy dwoma kolejnymi liniowymi ustawieniami Ziemi i Księżyca względem obracającego się wokół BCzk Słońca w cyklu 18,03 lata. Długość okresu synodycznego waha się od 29,25 do 29,83 doby. Natomiast cykl obrotu Ziemi i Księżyca wokół BCzk o 360 stopni -cykl Sarmaty- tożsamy z cyklem faz Księżyca jest stały i wynosi precyzyjnie; 29dni 12 godzin 44 minuty i 3 sekundy; ponieważ cykle orbitowania ciał niebieskich będących w związkach grawitacyjnych są stałe. Geneza cykli zaćmień Słońca i Księżyca ma bezpośredni związek z 18,03 rocznym, mechanicznym (a nie grawitacyjnym) obrotem Słońca i BCpl wokół BCus i z tego powodu cykle zaćmień Słońca nie pokrywa się precyzyjnie ze stałym -grawitacyjnym cyklem obrotu Ziemi i Księżyca wokół BCzk. Z analizy terminów i rodzajów zaćmień Słońca i Księżyca jednoznacznie wynika; odmienna od obecnie obowiązującej geneza zaćmień która jest przedstawiona w dalszej części tego artykułu.
Miesiąc gwiazdowy =27,321661 dni-jest to okres czasu w którym Ziemia i Księżyc czasie orbitowania wokół BCzk powraca do liniowego ustawienia względem gwiazdy stałej. Stały cykl miesiąca gwiazdowego potwierdza; stały i cykliczny obrót Ziemi i Księżyca wokół BCzk który jednocześnie jest potwierdzeniem faktu, że Ziemia i Księżyc są w stałym związku grawitacyjnym.
Orbitowanie Księżyca wokół Ziemi
oraz
obrót Słońca w cyklu 18,03 wokół środka ciężkości U.S.-BCus.
Rysunek nr. 11
Cyklicznie zmieniające się terminy zaciemnienia Słońca i Księżyca dowodem na;
-obrót Słońca wokół BCus w cyklu 18,03 lat.
- orbitowanie Księżyca wokół Ziemi po płaszczyznach zmieniających nachylenie względem równika niebieskiego w cyklu jednego i 18,o3 lata
Zaciemnienie Słońca -26 XII 2019 r. S1 - K1 -Z1 Z.S -30 IV 2022 r. - S3 -K3 -Z3 Z.S.- 8 -IV- 2024r. - S5 -K5- Z5
Zaciemnienie Słońca -21 VI 2020 r. S'1 - K'1-Z'1 Z.S. -21 X 2022 r. - S'3 - K'3 -Z'3 Z.S. -2 - X - 2024r. = S'5 -K'5 - Z'5
Zaciemnienie Słońca - 14 XII 2020 r. S''1 -K''1-Z''1
Zaciemnienia Słońca; S2- 2021r.-10 VI i 4 XII oraz S4 rok 2023-20 IV i 14 X nie wrysowano dla zwiększenia przejrzystości rysunku
Słońce (S1- S3 -S5) krąży po ekliptyce wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus w cyklu ~ 18,03 lata.
Rysunek nr. 11a Wspólne orbitowanie Ziemi i Księżyca po ekliptyce to efekt oddziaływania grawitacyjnego Słońca i Ziemi na Księżyc - dowód obliczeniowy w następnym artykule.
Cyklicznie zmieniające się terminy zaciemnienia Słońca i Księżyca przyczyną i dowodem na;
obrót Słońca wokół BCus w cyklu 18,03 lat po uśrednionej płaszczyźnie orbitowania wszystkich planet Układu Słonecznego.
- orbitowanie Ziemi wokół Słońca w cyklu 1 roku po ekliptyce-płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem 23,5 stopni.
- orbitowanie Księżyca wokół środka Ziemi w cyklu 1 miesiąca gwiazdowego po płaszczyźnie skierowanej ku środkowi Słońca.
Rysunek nr. 11 przedstawia układ; Słońce, Ziemia, Księżyc w 3 różnych zaćmieniowych miesiącach orbitowania; Ziemi wokół Słońca i Księżyca wokół Ziemi. Przedstawione przykłady zaćmień Słońca podobnie jak wszystkie inne rejestrowane od tysięcy lat, zaćmienia Słońca i Księżyc dowodzą i potwierdzają fakt; orbitowania Księżyca wokół Ziemi po płaszczyźnie krążenia Księżyca i Ziemi wraz z całym Układem Słonecznym wokół BCus w cyklu 18,03 lat. Powyższe twierdzenie jest sprzeczne z obecnie obowiązującą teorią o orbitowaniu Księżyca po płaszczyźnie nachylonej do ekliptyki pod kątem; od 4 stopni 58 min do 5 stopni 15 min. Najprawdopodobniej teoria o przecinających się płaszczyznach orbitowania Ziemi i Księżyca powstała z powodu braku argumentów na wyjaśnienie przyczyn nie występowanie zaćmień przy każdym obrocie Księżyca wokół Ziemi jak również z braku wiarygodnych dowodów uzasadniających przyczyny występowania zaćmień w różnych odstępach czasowych. Znamiennym jest fakt, że płaszczyźnie orbitowania Ziemi wokół Słońca miano "ekliptyka" nadali starożytni astronomowie greccy a która oznacza; "zaćmienie".
Z analizy zjawisk astronomicznych; zaćmienie Słońca i Księżyca oraz 18,03 letniego cykl obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego - BCus (rys. nr. 11) wyłania się właściwa geneza zaćmień Słońca i Księżyca oraz określenie płaszczyzn po których krążą lub orbitują poszczególne ciała niebieskie Układu Słonecznego.
-Cykl orbitowania Księżyca wokół Ziemi- cykl sarmaty jest precyzyjnie stały (29 dni, 12 godz. 44 min. 3sek.) ponieważ jest skutkiem oddziaływania grawitacyjnego ciał niebieskich będących w stałym związku grawitacyjnym -rozwinięcie zagadnienia w artykule nr. 4- oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał niebieskich.
- Cykl w którym Słońce okrąża środek ciężkości Układu Słonecznego- BCus w trakcie wirowania Układu Słonecznego (rys. nr. 15) wynosi ~ 18,03 lata.
- Środek ciężkości Ziemia orbitujący wokół Słońca w cyklu jednego roku, dogania i przecina liniowe ustawienie S-BCus (i BCus-S) dwa razy w roku z przesunięciem kalendarzowym w czasie o około (365,26: 2:18,03=10,13 dni. To jest powód i przyczyna z powodu których cykle zaciemnienia Słońca i Księżyca w każdym następnym roku przesunięte są - kalendarzowo cofają się o około 10,13 dni.
- Odstęp czasowy między poszczególnymi zaćmieniami Słońca i Księżyca jest różny ponieważ; prędkość (liniowa i kątowa) obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego jest zmienna -determinowana zmienną prędkością obrotu środka ciężkości wszystkich planet wokół środka ciężkości Układu Słonecznego.
- Układ ciał niebieskich w których mają miejsce zaćmienia Słońca i Księżyca przedstawia się następująco; Ziemia w czasie rocznego cyklu orbitowania po ekliptyce wokół Słońca musi znaleźć się w liniowym położeniu ze Słońcem krążącym w cyklu 18,03 lata wokół BCus - środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego . Obrazowo; gdy Słońce w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu wokół BCus znajduje się w pobliżu apsydy Ziemi (Rys 11 pozycja Słońca S1) to zaciemnienia Słońca i Księżyca wystąpią w grudniu i czerwcu a np. kwietniowe i październikowe zaciemnienia (Rys. 11 pozycja Słońca S5) wystąpią gdy Słońce w czasie 18,03 letniego cyklu obrotu wokół BCus usytuowane będzie w pobliżu równika niebieskiego na którym znajduje się BCus. To uwarunkowanie sprawia, że cykl zaciemnienia Słońca i Księżyca ma miejsce najczęściej dwa razy w roku, zawsze w czasie liniowego ustawienia Ziemi i Księżyca z liniowym ustawieniem Słońca z BCus- Rys 11. Odstęp czasowy między zaćmieniami nie jest stały ponieważ prędkość kątowa obrotu środka ciężkości wszystkich planet a tym samym i Słońca wokół BCus nie jest stała. Zaciemnienie Słońca ma miejsce dwa -trzy razy w jednym roku (Rysunek nr. 11) przy liniowym ustawieniu Ziemi i Księżyca ze Słońcem wirującym w cyklu 18,03 lata wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus. 4 krotne zaciemnienie Słońca ma miejsce w sytuacji gdy w 18,03 letnim cyklu obrotu Słońca wokół BCus położenie Słońca pokryje się z położeniem BCus. Rysunek nr 4A.
Ziemia i Księżyc są w stałym związku grawitacyjnym, orbitującym w "cyklu sarmaty" wokół wspólnego środka ciężkości - BCzk.
"Cykl sarmaty" - orbitowania Ziemi i Księżyca wokół wspólnego środka ciężkości -BCzk jest stały i wynosi dokładnie 29 dni 12 godzin 44 minuty i 3 sekundy i jest równy cyklowi faz Księżyca oraz średniemu czasowi nieskończenie dużej ilości miesięcy synodycznych.
Stałość i niezmienność cyklu orbitowania Ziemi i Księżyca wokół wspólnego środka ciężkości BCzk potwierdza, że Ziemia i Księżyc są w związku grawitacyjnym.
Oś "wirowania" Księżyca oscyluje około prostopadłej do ekliptyki. Natomiast oś dobowego wirowania Ziemi jest ~ prostopadła do powierzchni równika niebieskiego. Różne nachylenie osi wirowania Ziemi i Księżyca sprawia, że z Ziemi obserwujemy 59% powierzchni Księżyca w czasie rocznego orbitowania Ziemi po ekliptyce. Księżyc się nie "kolebie"- to obserwator na przykład z równika Ziemi -(patrz rysunek 11 A i 12) w ciągu całorocznej obserwacji widzi Księżyc pod różnym kątem. Natomiast w cyklu 18,03 lata, w cyklu obrotu Słońca wokół BCus obserwator z Ziemi może uznać, że Księżyc się " kolebie" w innej płaszczyźnie. "Kolebanie" Księżyca potwierdza fakt orbitowania Księżyca wokół Ziemi po płaszczyźnie skierowanej ku Słońcu.
Orbitowanie Ziemi względem Słońca
w aspekcie zmian przedstawionych w niniejszym artykule.
Orbita A -orbita Ziemi kołowa - bez uwzględnienia oddziaływania grawitacyjnego Syriusza i w sytuacji gdy BCus pokrywa się ze środkiem Słońca i z tego powodu bez falowania orbity -zmiany odległości Ziemi od Słońca o odległość; Słońce -BCus w cyklu 18,03 lata.
Orbita C- Orbita Ziemi eliptyczna- z uwzględnieniem aktualnego oddziaływania grawitacyjnego Syriusza na kulę ziemską.
Orbita B - (Rysunek 8 + Rys. 2 + Rys. 4 + Rys. 6 + Rys. 8A) Eliptyczna orbita Ziemi z przesuwającym się po orbicie w cyklu 18,03 lata fragmentem fali; przedstawiającym zmianę odległości Ziemi od Słońca (od 0,oo do ~~ 1,4 milionów km ) odpowiadającej zmianie odległości Słońca od BCus w trakcie 18,03 letniego cyklu obrotu Słońca wokół BCus- środka ciężkości Układu Słonecznego.
Układ ; Ziemia -BCzk -Księżyc orbituje wokół Słońca po ekliptyce - płaszczyźnie której stałymi punktami są; Słońce, Syriusz i gwiazda "Sah". BCzk- środek ciężkości układ ciał; Ziemia- Księżyc w cyklu jednego roku orbituje wokół Słońca i jednocześnie w cyklu 18,03 lat wraz ze Słońcem okrąża BCus -środek ciężkości Układu Słonecznego (rys. nr. 5-6-7). Powyższe twierdzenie wbrew pozorom, jest w całkowitej zgodności z epokowym odkryciem Mikołaja Kopernika. Przedstawiony w niniejszym artykule dowód na krążenie Słońca wokół BCus- środka ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego jest tylko drobnym uzupełnieniem - aneksem do epokowego odkrycia Mikołaja Kopernika ponieważ parametry orbitowania wszystkich planet wokół Słońca są proporcjonalne do oddziałującego na nie, wielkości natężenia energii grawitacyjnej emitowanej przez Słońce a krążenie Układu Słonecznego wokół BCus jest tylko tego fizyczną konsekwencją, zgodną z "ziemskim" prawem wirowania masy ciał wokół ich środka ciężkości. Rozwinięcie zagadnienia w artykule; 4.
Obserwowane z Ziemi okrężne ruchy Syriusza nie są dowodem na istnienie wyimaginowanej gwiazdy "Syriusz B" lecz potwierdzają fakt, że oddziaływanie wszechobecnej energii grawitacyjnej wymusza ruch orbitalny każdego ciała niebieskiego wokół jego macierzy i krążenie -obrót układów ciał niebieskich wokół ich środków ciężkości.
Regularne, coroczne przybory wody na Nilu, który wylewając nawadniał i użyźniał tereny uprawne, sprawiły, że rolnictwo i wszystkie inne dziedziny życia państwa egipskiego było podporządkowane i toczyło się w rytmie wylewów Nilu. Egipscy kapłańscy astronomowie, skojarzyli związek wylewów Nilu z heliakalnym wzejściem Syriusza - liniowym ustawieniem Ziemi, Słońca i Syriusza. Zupełnie naturalnym tego efektem było utworzenie kalendarza w którym rok kalendarzowy rozpoczynał się w dniu początkującym wylew Nilu. Legenda egipska o przechylającym się dzbanie wypełnionym wodą, powodującym wylewy Nilu sugeruje, że egipscy kapłani wiedzieli, że powodem cyklicznych wylewów są gromadzące się całoroczne wody opadowe na Wyżynie Abisyńskiej w Etiopii a nie bieżące opady na terenach dopływów Nilu. Fakt, że kalendarz egipski scala w nierozerwalną jedność dwa zjawiska astronomiczne: heliakalny wschód Syriusza i jego bardzo silne w tym czasie, oddziaływanie grawitacyjne na Ziemię, powodujące cykliczne wylew Nilu, są jednoznacznym dowodem na hierarchiczny związek grawitacyjny ciał niebieskich: Syriusza, Słońca i Ziemi z Księżycem w którym: Słońce jest macierzą Ziemi a Syriusz jest macierzą Słońca. Dowód cyfrowy będzie przedstawiony w artykule; "Oddziaływanie grawitacyjne trzech ciał niebieskich", poniżej istniejący związek grawitacyjny Ziemi, Słońca i Syriusza przedstawiony jest w formie graficznej.
Poz-1. Liniowe ustawienie: Ziemi -Z 1 , Słońca -S i Syriusza. Heliakalny wschód Syriusza, wylew Nilu i pierwszy dzień nowego roku kalendarzowego w kalendarzu cywilnym -słonecznym i w kalendarzu kapłańskim -syriuszowym. Rok ekstremalnego wylewu Nilu.
Poz-2. Syriusz przez 4 lata wschodzi w pierwszym dniu kalendarza cywilnego, z coraz większym wyprzedzeniem w stosunku do wschodu Słońca.
Poz. -3. Heliakalny wschód Syriusza po 120 latach (Syriusz wschodzi 4 lata w jednym dniu, razy 30 dni w m-cu =120 lat) to oznacza, że po 120 latach kalendarz sotisowy dokładnie o 1 miesiąc wyprzedza kalendarz cywilny - słoneczny. Aby doprowadzić kalendarz sotisowy- syriuszowy do zgodności ze słonecznymi porami roku i kalendarzem cywilnym (słonecznym) Egipcjanie co 120 lat cofali kalendarz sotisowy o 1 miesiąc -każdy miesiąc kalendarza sotisowego przejmował miejsce -nazwę miesiąca poprzedniego. Dzień zrównania kalendarza sotisowego z kalendarzem słonecznym był bardzo uroczyście obchodzonym świętem, nazywano je Henti. W zapisach hieroglificznych przedstawiano je jako "czas połączenia dróg dwóch słońc" (Słońca i Syriusza). W rzeczywistości był to sposób i metoda na synchronizację kalendarzy -dopasowywanie kalendarza sotisowego do słonecznych pór roku. Inaczej aby np. pora zbioru -szemu nie wypadała w/g kalendarza w miesiącach pory wylewów - achet.
Z analizy danych wynikających z obserwacji Syriusza przez Egipcjan i związków czasowych kalendarza słonecznego z kalendarzem syriuszowym jednoznacznie wynika, że heliakalny wschód Syriusza powtarza się cyklicznie co 1460 lat słonecznych - 365 dni razy 4 lata Syriusza w jednym dniu = 1460 lat słonecznych.
Obserwator zamieszkujący północną półkulę Ziemi, całoroczne (w/g kalendarza słonecznego) usytuowanie Syriusza opisze następująco: " Syriusz w ciągu miesięcy zimowych (poz. Z 1 ) widoczny jest przez całą noc. w połowie maja (poz. Z 3) przybywa nad horyzontem, niewidoczny z powodu blasku Słońca i dopiero o zmierzchu można go dostrzec tuż nad zachodnim horyzontem. W końcu tego miesiąca kryje się zupełnie w blasku Słońca i pojawia się w drugiej połowie lipca (poz. Z 4 ), nad ranem, po wschodniej stronie nieba. Dzień heliakalnego - jednoczesnego wschodu Syriusza ze Słońcem w pierwszym dniu kalendarza Słonecznego, mimo, że wypadało co 1460 lat, był dla Egipcjan największym historycznym wydarzeniem. Około roku 238 n.e. pisarz rzymski Censorinus w swoim dziele napisał, że 100 lat wcześniej Egipcjanie świętowali zamknięcie pełnego cyklu Sotisa (1460 lat), gdyż Psia Gwiazda (Syriusz) wzeszła pierwszego dnia miesiąca Thot, czyli pierwszego dnia pierwszego miesiąca w świeckim kalendarzu egipskim. Współcześni astronomowie ustalili, że był to 21 lipca roku 139 n.e. wg. kalendarza juliańskiego.
Poz Z2 - Punkt równonocy wiosennej - mment w którym Ziemia w czasie orbitowania wokół Słońca po ekliptyce, przecina równoleżnik niebieski na którym znajduje się Słońce.
Heliakalny wschód Syriusza - tożsamy z 1460 letnim cyklem liniowego ustawienia; Ziemi, Słońca, Syriusza z "Sah".
"Duat" - heliakalny - jednoczesny ze Słońcem wschód Syriusza i Oriona - "Sah", świadczący o cyklicznym, liniowym ustawieniu Ziemi, Słońca i Syriusza z Orionem -"Sah". Obrót Syriusza wokół "Sah", jest wizualnie tożsamy z ok. 25800 letnim cyklem obrotu punktu równonocy względem gwiazdozbioru Barana.
"Duat" - orbitowanie. BCus ze Słońcem orbituje wokół Syriusza po płaszczyźnie ~równika niebieskiego. Ekliptyka i płaszczyzny orbitowania planet Układu słonecznego, skierowane są ku"Sah"- z tego powodu kąt nachylenia ekliptyki do płaszczyzny równika niebieskiego zmienia się jednocześnie; w cyklu obrotu Układu Słonecznego wokół Syriusza i w cyklu obrotu Syriusza wokół "Sah".
Powyższe sformułowanie jest bliższe poglądom starożytnych Egipcjan od współczesnej wiedzy określającej wędrówkę Ziemi ze Słońcem w przestrzeni kosmicznej, która aktualnie zawarta jest w jednym zdaniu - "Ziemia razem ze Słońcem krąży wokół centrum Galaktyki, a wraz z Galaktyką mknie przez wszechświat". Poniżej przedstawione są fakty które dowodzą, że Ziemia ze Słońcem -Układ Słoneczny, orbituje wokół Syriusza w cyklu 1460 lat a w cyklu 25800 lat; Układ Słoneczny wraz z Syriuszem orbitują wokół gwiazdy z gwiazdozbioru Oriona; którą starożytni Egipcjanie nazywali Sah; "Ten który się przybliża" i którą najczęściej przedstawiali jako charakterystyczny pas trzech gwiazd. W dowód uznania dla starożytnych przekazów, gwiazda z gwiazdozbioru Oriona wokół której orbituje Syriusz, w dalszej części artykułu będzie określana jako; gwiazda "Sah". Współczesna lokalizacja gwiazdy wraz z uzasadnieniem będzie przedstawiona w artykule nr. 4 -oddziaływanie grawitacyjne 3 ciał.
Rysunek nr. 12 przedstawia rzut i przekrój płaszczyzny; po której od milionów lat orbituje Układ Słoneczny. Planety Układu Słonecznego orbitują wokół Słońca po ekliptyce- płaszczyźnie której punktami kardynalnymi są; Słońce, Syriusz i gwiazda "Sah". Syriusz orbituje wokół 'Sah" w cyklu ok. 25800 lat po płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem ~ 24 stopni. Słońce orbituje wokół Syriusza po płaszczyźnie równika niebieskiego co dowodzi, że oś obrotu Syriusza jest prostopadła do płaszczyzny równika niebieskiego. Dowodami potwierdzającymi fakt, że Słońce orbituje wokół Syriusza są starożytne przekazy ( kalendarz sotisowy- stosowany w Egipcie przez tysiące lat ) oraz współczesne obserwacje potwierdzające, że słoneczny rok zwrotnikowy jest krótszy od gwiazdowego o ~20,4 minuty i że punkt równonocy przesuwa się się o około 50 sekund łuku na rok.
Syriusz orbituje wokół gwiazdy "Sah" w cyklu ~ 25800 lat po ekliptyce -płaszczyźnie nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem zbliżonym do nachylenia ekliptyki. Słońce orbituje wokół Syriusza w cyklu 1460 lat po płaszczyźnie ekliptyki. Ziemia orbituje po ekliptyce -płaszczyźnie orbitowania Syriusza i Układu Słonecznego wokół gwiazdy "Sah". To jest powód i przyczyna, że punkt Barana - punkt równonocy wiosennej przesuwa się po ekliptyce, dokonując pełnego obiegu w ciągu około 25 800 lat.
Obliczenie wielkości kąta a (Rys. 20)-kąta obrotu Syriusza (wraz z Słońcem i Ziemią) wokół gwiazdy "Sah" w czasie 1460 lat, to jest w czasie jednego obrotu Słońca wokół Syriusza.
a = 1460lat/25800lat x 360 stopni =20,372 stopni = kąt obrotu Syriusza wokół gwiazdy "Sah" w czasie 1460 lat.
Obliczenie prędkości kątowej (Wa) obrotu Syriusza względem gwiazdy "Sah".
Wa = 20,372 stopni /1460 lat = 50,23 sek./rok. =średnia prędkość kątowa obrotu śłońca i Ziemi wokół gwiazdy "Sah"
Wa jest tożsama z 1460 letnim cyklem obrotu Słońca i Ziemi wokół Syriusza.
Gwiazda "Sah" - "ten który się przybliża". Powyższy rysunek jest zgodny z przekazem Egipcjan żyjących w czasach budowy piramid z tym, że precyzyjne tłumaczenie starożytnego przekazu winno mieć brzmienie; "ten do którego się przybliżamy". Powyższy rysunek i poniżej przedstawione obliczenia parametrów orbitowania Słońca i Syriusza, umożliwiają rozszerzyć starożytny przekaz do brzmienia; "ten do którego się zbliżamy i oddalamy w cyklu 1460 lat, od odległości maksymalnego oddalenia = 1,709 x 1015 m, do odległości maksymalnego zbliżenia równej 1,431 x 1015 m". Jest to tak duża różnica odległości (dwa razy większa od odległości Słońca od Syriusza), że starożytni Egipcjanie do sformułowania przekazu o zbliżaniu się do gwiazdy "Sah" nie musieli mieć teleskopów a wystarczyły przez tysiące lat prowadzone obserwacje nieba i zmian warunków życia na Ziemi.
Według kalendarza sotisowego; heliakalny wschód Syriusza powtarza się co 1460 lat. To oznacza, że starożytni Egipcjanie już wiele tysięcy lat temu wiedzieli o trwałym i ścisłym związku Słońca z Syriuszem. Z kalendarza sotisowego wynika, że co 1460 lat, ma miejsce jednoczesny wschód Słońca i Syriusza i że w tym cyklu dochodzi do zgodności ziemskich pór roku z wylewami Nilu. To jednoznacznie i niezaprzeczalnie wskazuje na istnienie trwałego i bezpośredniego związku grawitacyjnego między Słońcem Syriuszem i innymi ciałami niebieskimi. Na rysunkach nr. 20, 21. przedstawiono te związki w formie graficznej a poniżej na ich podstawie zostały określone parametry orbitowania tych ciał niebieskich.
Cykl obrotu Słońca wokół Syriusza wynosi 1460 lat. w tym czasie Słońce orbitując wokół Syriusza pokonuje dystans Ds=2*3,14*Ds-syr w czasie jednego obrotu Słońca wokół Syriusza Słońce pokonuje dystans Ds=Vs*Ts Ts= 1460 lat Ts=4,608*1010(sek) Vs=83 000 km/h = 2,306 * 104 m/sek. w/g badań Instytutu: Southwest Research Institute.
Słońce w tym czasie T=1460 lat, pokonuje drogę Ds (1460) = Vs * Ts= 2,306* 104 m/sek.* 4,608*1010(sek)=10,626*1014 m.
Słońce w czasie 1460 lat wykonuje jeden obrót wokół Syriusza -więc odległość Słońca do Syriusza jest równa promieniowi orbity Słońca; D (s-syr) = 10,626 x 1014 (m) / 6,28 D(s-syr) = 1,692x 1014 m
Masa Syriusza wyliczona w/g wzoru; Msyr=Vs*Vs*Ds-syr/G = 1,349*1033 kg
Obliczona odległość Słońca od Syriusza = 1,692x 1014 m. jest zdecydowanie mniejsza od pomierzonej metodą paralaksy-8,153 x 1016 m, ponieważ w dokonanych pomiarach nie uwzględniono faktu, że Słońce orbituje wokół Syriusza.
Zjawiska astronomiczne potwierdzające orbitowanie; A- Słońca wokół Syriusza i B-Syriusza wokół gwiazdy-"Sah".
*- Cofanie się punktu Barana po ekliptyce w cyklu około 25800 lat -50,26 sekundy rocznie. -B
* - Procesja punktu Barana i jej zmieniająca się wartość w poszczególnych latach 1460 letniego cyklu obrotu Słońca wokół Syriusza. (Obecnie wynosi 50,26 sekundy a w II w. p.n.e. wynosiła 46 sekund.) -B+A
* -Cykliczna zmiana dat "małej apsydy" Ziemi (dat wylewów Nilu w cyklu 1460 lat) w stosunku do równonocy . -A+B
*-Cykliczność występowania ekstremalnych zjawisk i zmieniających się warunków życia na Ziemi. -A+B
* -Zmieniająca się długość roku zwrotnikowego w stosunku do ziemskiego roku gwiazdowego. -A+B
- Dlaczego obecnie; słoneczny rok zwrotnikowy jest krótszy od roku gwiazdowego i jakie są konsekwencje nie uwzględnienia tego faktu w kalendarzu słonecznym.
Rysunek nr. 21 przedstawia płaszczyznę orbitowania Syriusza wokół gwiazdy "Sah", w bieżącym okresie w którym Syriusz orbitując wokół "Sah", wznosi się po płaszczyźnie- "ekliptyka bis -syriuszowa" nachylonej do płaszczyzny równika niebieskiego pod kątem ok. 24 stopni. Syriusz wiruje wokół osi prostopadłej do płaszczyzny równika niebieskiego -co skutkuje tym, że Słońce orbitując wokół Syriusza (w cyklu 1460 lat) po płaszczyźnie równikowej bryły Syriusza, jednocześnie wznosi się po płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny orbitowania Syriusza (w cyklu ok. 25800 lat) . Powyższe sformułowanie potwierdza różnica czasowa między ziemskim rokiem gwiazdowym i zwrotnikowym
Rw1- Równoleżnik niebieski na którym znajduje się Syriusz, Słońce i Ziemia w czasie równonocy wiosennej w roku "n".
Rw2- Równoleżnik niebieski na którym znajduje się Syriusz, Słońce i Ziemia w czasie równonocy wiosennej w roku "n+1".
Z1 -Z2 -Ziemia orbitując wokół Słońca będąc w pozycji Z2 wykonuje niepełny obrót w stosunku do pozycji Słońca S1 i z tego powodu pomiar roku zwrotnikowego w 2000 roku wykazał, że był on krótszy od roku gwiazdowego o 20,409 minut. Różnica czasowa między rokiem gwiezdnym i zwrotnikowym zmienia się w trakcie cyklu orbitowania Syriusza. W latach; gdy Syriusz w trakcie orbitowania wokół gwiazdy "Sah", przejdzie z etapu wznoszenia po ekliptyce bis do okresu obniżania względem równika niebieskiego, wówczas nastąpi okres (około 12000 lat) w którym rok zwrotnikowy będzie dłuższy od gwiazdowego.
Fakty przedstawione w niniejszym artykule wskazują, że:
** *
* Grawitacyjny układ ciał niebieskich; Ziemia - Księżyc orbituje wokół wspólnego środka ciężkości -BCzk po ekliptyce w stałym cyklu; 29 dni 12 godzin 44minuty i 3 sekundy. - "cykl Sarmaty nr. 1".
* * *
Słońce krąży wokół środka ciężkości Układu Słonecznego- BCus po uśrednionej płaszczyźnie orbitowania wszystkich planet U.S. w cyklu około 18,03 lat. - "cykl Sarmaty nr. 2".
* * *
* Zaciemnienie Słońca i Księżyca ma miejsce wyłącznie; przy liniowym ustawieniu dwóch układów ciał niebieskich; Ziemia- BCzk- Księżyc; układ którego środek ciężkości -BCzk orbituje wokół Słońca w cyklu 1 roku, z układem; Słońce-BCus-BCpl krążącym wokół BCus w cyklu 18 03 lata.
** *
* Kierunek ruchu Słońca w cyklu 18,03 lat obrotu wokół BCus; po uśrednionej płaszczyźnie orbitowania planet U.S. jest zawsze przeciwny do kierunku obrotu środka ciężkości planet- BCpl. ponieważ Słońce i BCpl zawsze położone są i krążą po przeciwnej stronie od BCus. To jest powód i przyczyna obrotu linii zaćmień w kierunku przeciwnym do kierunku obrotu planet wokół Słońca.
** *
* Terminy zaćmień Słońca i Księżyca nie są precyzyjnie powtarzalne ponieważ obrót Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego -BCus jest czynnością mechaniczną -wtórną do oddziaływania grawitacyjnego Słońca na planety.
** *
* Zmiana położenia apsydy orbity Ziemi względem płaszczyzny równika niebieskiego w cyklu 1460 lat wynika z przekazów egipskich astronomów z okresu budowy piramid dotyczących; obrotu Słońca wokół Syriusza w 1460 letnim cyklu. To zjawisko astronomiczne decyduje o zmianach klimatycznych i warunków życia na Ziemi i z tego powodu winno być poddane precyzyjnym obserwacjom astronomicznym.
Zaciemnienie Słońca tylko w nowiach 20 Iv i 14X w 2023 roku oraz 19 III i 21 IX w 2025 roku (Rys. nr. 4-rok 2024 pominięto dla zwiększenia przejrzystości rysunku) ponieważ tylko w tych nowiach 2023 i 2025 r. ma miejsce liniowe ustawienie; Ziemia-BCzk- Księżyc w nowiu- Słońce z linią; Słońce - BCus - BCpl. (rys. 2 i3). A więc zaciemnienie Słońca i Księżyca może mieć miejsce tylko w czasie liniowego ustawienia; Księżyca- BCzk- Ziemia -Słońce z linią Słońce - BCus -BCpl (Rys. nr 4, 5, 6 i 6a). Słońce zgodnie z obrotem środka ciężkości wszystkich planet- BCpl, krąży wokół BCus w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania planet wokół Słońca -dowód rysunek nr 4. Również cykl i kierunek obrotu linii zaćmień dowodzą, że Słońce krąży wokół BCus- w cyklu 18,03 lat w kierunku przeciwnym do kierunku orbitowania planet. Obrót Słońca wokół BCus (cykl 18,03 lata) jest na tyle wolny w stosunku do cyklu obrotu Ziemi i Księżyca wokół BCzk (29 dni 12 h 44min 3sek.), że mają miejsce przypadki zaćmień Słońca w dwóch kolejnych nowiach -rok 2018 nów 13 VII oraz 11 VIII -dwa częściowe zaćmienia Słońca. Jednocześnie przypadek ten dowodzi jak również wiele innych potrójnych zaćmień; S-K-S lub K-S-K, że Ziemia, BCzk i Księżyc orbitują wokół Słońce na jednej -wspólnej płaszczyźnie -na ekliptyce a nie jak zakłada obecnie obowiązująca teoria zaćmień, że Ziemia i Księżyc orbitują po dwóch różnych, przecinających się płaszczyznach.
W 2023 roku, Księżyc w nowiu występuje 12 razy, lecz zaćmienie Słońca ma miejsce tylko 2 razy; 20 kwietnia i 14 października -tylko wtedy gdy linia (Ziemia- BCzk -Księżyc- Słońce) pokryje się z linią obrotu Słońca wokół środka ciężkości Układu Słonecznego (Słońce - BCus - BCpl). Cykl obrotu linii zaćmień jest tożsamy z cyklem obrotu środka ciężkości wszystkich planet wokół BCus - środek ciężkości wszystkich ciał niebieskich Układu Słonecznego ze Słońcem włącznie (Rys.nr 2, 3, 4.4A). Średni cykl obrotu Słońca wokół BCus wynosi 18,03 lata = 18 lat, 11 dni,8 h = cykl saros. Najczęściej w roku występują 2 zaćmienia Słońca, ponieważ linia; Księżyc -BCzk -Ziemia, obracająca się wokół BCzk w cyklu średniego miesiąca synodycznego -29dni, 12h, 44 min i 3 sek. "trafia" co około 173,3 dni na obracające się (w cyklu 18,03 lata) Słońce wokół BCus . Trzy zaćmienia Słońca, mają miejsce w przypadku gdy pierwsze zaciemnienie Słońca w roku występuje na początku roku kalendarzowego. Co 18 lat mają miejsce cztery zaćmienia Słońca; były w 2011 roku i będą w 2029 roku. Cztery zaćmienia w jednym roku (Rys. nr 4A) mają miejsce w sytuacji gdy w 18,03 letnim cyklu środek ciężkości wszystkich planet U.S. pokryje się ze środkiem Słońca w roku w którym pierwsze zaćmienie Słońca ma miejsce na początku roku kalendarzowego. Geneza zaćmień Księżyca jest analogiczna do zaćmień Słońca.
